Refereyn op't Blasoen.
O Loffelijck vernuft! met rechtmatich aenwijs
krijcht ghy, ô Aker-boom! ziet hier tot eenen prijs,
Het leven vroom beleeft by Catryna de Maecht,
Die geen Heydens manier was willende ten spijs,
Noch na geen dreygen zwaer des Tyrandts heeft gevraecht;
'tIs een spiegel voor ons, ziend' hoe sy heeft gewaecht
'tLichaem, en opgeset onder den onbekenden.
Dit was een nodig werck hevet den Heer behaecht,
Om tot stichtinge hier ten afbeelding te zenden,
Met wat een groten treck dat wel eer t'hemwaerts wenden,
Die van't aenstaend' licht geen kennis hadden geschepen,
Gelijck-wel de Doot niet ontsagen, noch d'ellenden,
Dees heeft Godt en d'Gouds-bloem noch VVt jonsten begrepen.
Gelijck de Slanghe schiet haren fenijn subtijl,
So zocht den Keyser oock dees Dochter lange wijl,
Dan met aenlocking zoet, ofte als-dan met Swaerden,
Om te trecken tot hem, verzierden menig' stijl:
Maer de grote indacht ander kracht openbaerden,
Dies sy een Leeuws hert hem als vyandt verklaerden,
Der welcke oorzaeck dees hier nu werdt geleken
By een der Maegden wijs, die haer zelven niet spaerden,
Geen wredig voorstel, noch sterven ofte leed'breken;
De liefde die sy droech en is niet uyt te spreken,
Te weten tot de deucht, waer liever bloed'ge strepen
Geslagen inden vleysch, dan daer van t'zijn geweken,
Dees heeft Godt en d'Gouds-bloem noch VVt jonsten begrepen.
Raden om draeyen snel teghen malkander in,
Met veel Schaer-messen scherp ende Priemen niet min,
Dede hy stellen toe om te verdoen den vromen,
En so tot vrese haer te bringen na sijn zin:
Maer neen, haer is ijver, 'tscheen Hemels aengekomen,
Dies sy als d'Oyevaer, d'tijt wel heeft waer genomen:
Doch mits des Wijsheyts Swiep, ende Neerstigheyts sporen,
D'welcke wrachten in haer vast staende sonder schromen,
Op den bestemden dach dese ter doot gezworen.
Niet meerder en ontsach den oneerzamens toren,
Als een Paert machteloos dat geen zwaer last kan slepen,
Ghestruyckelt onder d'voet so de Schriften doen horen,
Dees heeft Godt en d'Gouds-bloem noch VVt jonsten begrepen.
| |
Prince.
Gelijck als desen Prins (ongenadich gheheten)
Veel duysendt midd'len socht, ende met groot vermeten
Op 'tschandelickste om te brengen, en ter doot
Dese Lelye eel, in veel prijckels geseten,
So gaet den Duyvel toe, om ons kleyn ende groot
Te verworgen, of doen verworgen aenden stroot:
Maer wel die dees Princes navolgen in dit leven,
En van welsprekentheyt leeren weerstaen 'taenstoot,
Die hier in't alderhoochst rechte voort zit verheven.
Tot sulck een eynde is dit Kamer-Merck ghegeven,
Dat elck ziende daer in, hoe d'quade werdt benepen
Door standtvastigheydts moet, die so d'bose verdreven:
Dees heeft Godt en d'Gouds-bloem noch VVt jonsten begrepen.
VVt Ionsten begrepen.
Per I. Lucassoon, Sasch.
Gods Wet // is net.
|
|
Auteursrechtvrij