Refereyn.
NA leering der natuer en onderwijs der rede,
So is de schuld'ge plicht van Vader, Moeder mede,
Voornamelijck den Vaer met goe zorgvuldigheydt
Sijn Kind'ren op te voen, oock in woorden en zede
Haer zijnde een voorgang, den wech der Deugd te treden,
Want 'sKinders Spiegel is des Ouders goet beleyt,
Als Licurgus te recht met goede reden zeyt:
Dat goe gewoonte streckt de Jeucht tot onderrichting,
Wanneer sy buygsaem zijn, noch werck als Was bereyt,
Om te prenten daer in het nodigst tot haer stichting,
Mits nutte oefening tot naerstigheyds verlichting,
Naer Solons Wet, om wel te leven nae't betaem.
Wanneer een Vader al dit doet met goe Opzichting,
Tot sijn Kind'ren behou, getrou ende bequaem,
Wat zijn sy (zijnde groot) hem daer voor schuldich t'saem?
De Reden wijst het aen, die tot danckbaerheyt raedt,
Eer, troost en hulp uyt Liefd', met hert, mont ende daet.
Want d'Vader 'sHuysgezins, die sijn Kind'ren ten goeden
Op-queeckt, en voor haer sorcht om stichtelijck op te voeden,
Behoort tot danckbaerheyt weer Vaderlijcke eer,
Als rechte schuldt, uyt Liefd', dat's 'tgetuych der gemoeden
Van Kind'ren gehoorsaem, g'lijck Salomon den vroeden
Sijn Moeder heeft gedaen, al was hy een groot Heer,
Sittende op sijn stoel, quam tot haer met verneer,
Niet aenziende sijn Staet, hy die zelfs was een Koning,
Ontfingse vriendelijck, toestemde haer begeer,
Eerbie'gh g'hoorsaem uyt Liefd' toonde hy deugds beloning.
Insgelijx Deci Soon, die weygerde de Kroning
D'welck sijn Vader hem bood te stellen op het hooft:
Met vriendelijcke eer dede hy sijn verschoning,
Om sijn Vader namaels niet te maken bedroeft,
Wanneer hy 'sKeysers Staet soude hebben geproeft,
Liever hy hem bewees, als 'sVaders Onderzaet,
Eer, troost en hulp uyt Liefd', met hert, mont ende daet.
Merckt hoe Focus d'Romeyn wyselijck hem ging keeren
Tot den Keyser August, om sijn zaeck te verweren,
Als hy tegen 'tgebiet voorwetend' had gedaen,
Ende te kennen gaf sijns Ouders out verseren,
Die niet wilde dat sy sijn hulp souden ontberen,
Het welck de Keyser heeft medogende verstaen,
| |
En door dees reden hem met prijs vry laten gaen,
Om de troost'lijcke Liefd' die hy in hem sach wercken,
D'welck hy noemde een schuldt, te betalen voortaen
Aen sijn Moeder macht'loos onder sijn trouwe vlercken.
Insgelijx mochtmen oock aen d'eerbaer Dochter mercken,
De welck uyt rechte Liefd' haer Moeder heeft gesoocht,
Om t'onderhouwen haer met troostelijck verstercken
Daer sy in boeyen lach. Ghy Kind'ren hier op oocht,
'tGeen sy haer Moeder deed' u Vader oock toevoocht,
Doet hem na schuld'ge plicht als zijnd' in eenen graet,
Eer, troost en hulp uyt Liefd', met hert, mont ende daet.
| |
Beslvyt.
Merckt wel tot een besluyt op des Sons held're stralen,
Indien die waren wech, geen licht sou van hem dalen,
Ter Wer'lt nut voor de Mensch, en nodich voor 'tAertrijck.
So is een liefd'loos Kint buyten des natuers palen,
Sonder genegentheyt onbeweecht 'teenemalen,
Wanneer de Liefde neemt onredelijck een wijck:
Dies d'Ouders help'loos zijn, ende d'Aerd' zeer gelijck,
Die des Sons hitt' ontbreeckt dorr' als de onvruchtbaren:
Maer alsmen Liefd' aensiet, hoe dat dese doet blijck
(So Ambrosius zeyt) in de jong' Oyevaeren,
Wanneer de Ouders haer met natuerlijck bewaren
Jong hebben op-gequeeckt, gevoedt ende gespijst:
Hoe elck haer Ouders oock in hare oude jaren,
Als schuldt en loon des deugds, danckbaerheyt weer bewijst.
Ghy Kind'ren zijnde groot daer het verstant in rijst,
Doet zulx u Vader oock, 'tis u schult na Gods raet,
Eer, troost en hulp uyt Liefd', met hert, mont ende daet.
Met minnen versaemt.
Vrolijck met weldoen.
|
|
Auteursrechtvrij