Refereyn.
WAN uyt den Chaos was dit grote ront geboren,
En dat Gods heerlijckheyt nu schiep den Mensche teer,
En had hem by gevoecht 'tgeselschap uytverkoren,
En in het Eden zoet haer wonen liet vol eer,
Sprack tot dit eenich Paer hun Schepper en hun Heer:
Al 'sLust-hofs vruchten nut, maer wacht u wel voor desen,
Die 'tgoet en quaet u leert; volcht g'hoorsaem mijn begeer,
So sult ghy eeuwich vry van 't doot onsterflijck wesen.
O Liefd'! ô Eer! die Godt zijn Schepsels uytgelesen
So jonstelijck toedroech; waer weer by haer geweest
Voor dees genaden milt de danckbaerheyt gepresen,
Hun Vaders aengezicht, s'en hadden niet gevreest:
Maer ongehoorsaem meer den raet des helschen geest,
Dan 'tVaderlijck gebodt onzalich sy verschonen:
Dus Godt haer (t'recht vergramt) uyt 'tEden jaecht bedeest.
Den Kind'ren zijn verschult 'sVaders weldaet te lonen,
En danckbaer Liefd' en eer gehoorsaem hem te thonen.
Als Noach was ontwaeckt door wijn in slaep gedreven,
Hy Cham vervloeckt te recht om sijn oneer verstoort:
Maer Sem en Japhet hy sijn zegen heeft gegeven
Door d'eer en liefd' gepleecht, als Kinders toebehoort.
Den Soon van Abraham als door des Heeren woort,
Den Vader heylich hem op Moria wou doden,
Hoe zeer het vleesch door schrick sijn teere ziel bekoort.
Den Vader Israhels volcht willich de geboden,
Des Heeren lieve Knecht, en d'eygen wil van Gode:
| |
En so den schuldich plicht van 'sVaders eer bewees:
Maer sy, den Oud'ren in het boos niet om versnoden,
Die 'sOuders soet vernoech en achten niet een vees.
Te zoecken d'Ouders vreucht met kinderlijcke vrees,
Is recht des Kinders ampt, wiens Ziel vol deugden woonen.
Tobyas g'hoorsaemheyt den Hemel zelver prees.
Den kind'ren zijn verschult 'sVaders weldaet te lonen,
En danckbaer Liefd' en eer, gehoorsaem hem te thonen.
Des Wijsheyts Vader, en des Werelts Son vol waerde,
Heeft selfs sijn Moeder eer en g'hoorsaemheyt gedaen,
Daer met natueren Heer naturelijck verklaerde,
Dat niemant dese wet en mocht te buyten gaen.
O Menschen! met opmerck ziet d'Oyevaer eens aen,
Hoe hy sijn Ouders spijst en dorstelijck gaet laven;
Zijn dan de beesten, die geen reden en verstaen,
So reed'lijck inde daet, hoe b'horen wy te slaven,
ons Ouders eer te bien, haer zwackheyt met de gaven
Die ons den Hemel geeft milt te verstercken soet.
Vol g'hoorsaemheyt en liefd' voor 'sVaders lust te draven,
Is d'aldergrootste vreucht van't Vaderlijck gemoet:
Den Vader in ons jeucht ons even alzo doet;
Hy zoeckt sijns kinders vreucht, en d'eere van sijn sonen.
Dus doen wy anders niet dan schult betalen vroet:
Den kind'ren zijn verschult 'sVaders weldaet te lonen,
En danckbaer Liefd' en eer, gehoorsaem hem te thonen.
D'oprechten Prins, en oock de Vaderlandtsche Staten,
Men schuldich is vol eer, liefd' en gehoorsaemheyt,
Als Vaders van't gemeen, want sy haer ruste laten
Om op te queecken 'tLandt dat dick onmachtich leyt:
Als dat opstijcht om hooch, dat dat dan met bescheyt
Volkomen eere biet, en die niet snoot verachten:
Want door sijn doen en raet hy haer den wech bereyt.
Pelopidas, Camil, en Trasibuil, verkrachten
de tyranny haers lants, en dat met kleyne machten,
Dies wierden sy gehoorzaemt, geliefdt, end hoog geeert:
En dit's d'oprechten schult die ider moet betrachten
aen Vader, Prins, oft Heer, die door sijn weldoen meert
Sijn grootheyt en sijn macht, want selfs ist Gods begeert
Des ouden daden vroom ondanckbaer niet te honen:
Wel zalich is hy dan, die t'recht hier in hanteert.
Den kind'ren zijn verschult 'sVaders weldaet te lonen,
En danckbaer Liefd' en eer, gehoorsaem hem te thonen.
G. van Hogendorp.
Wy Rapen gheneucht
|
|
Auteursrechtvrij