Voor-reden.
PLutarchus, Herodoot, ende meer andere, verhalen
Hoe Xerxes (die de vierd' van Cyrus af te dalen)
Van Persens Monarchy de Scepter kreech in hant,
Naervolgend' 'sVaders zin, oock wilden 'tGrieckenlant
Door hoogmoet onbetaemt in sijn gebiet doen leven:
Hier toe hy bracht by een door heersch-lust dul gedreven,
Thien hondert duysent Man te voet en so te Paert,
En duysent Schepen, so Herodotus verklaert,
Hier met hy Griecken dreycht hovaerdich te verheeren,
T'verderven Landt en Ste'en so sy hun wilden weeren,
En brengen al om hals, 'tsy Man, Vrou ofte Kindt:
Maer doch het Griecken, 'twelck vroom-moedich niet gesint
En was hun vryheyt out te laten snoot vertreden,
Verbinden hun te zaem met veel getrouheyts eden
Malkander by te staen, om inden hoochsten noot
Te leven vry, oft wel te sterven vroomheyts doot:
Sy rusten hen ten strijt om tegen-weer te bieden.
Den Hemel die 'tRecht lieft, doet uyt haer Steden vlieden
Twedrachtich twisten quaet, en jonstich tot haer leyt
De Eendracht, steets verselt met Liefd' en trouwigheyt,
Daer door sy t'saem vereent met veel stoutmoedich vechten,
Der Persen Leger slaen, en Xerxes hoogmoet slechten,
Hem schandelijck vluchten doen, verlatend' t'Griecken stout,
Dat door sijn vrome daet den gulden vryheyt hout;
En hier met mijn begeer is eygen te bethonen,
Wat nodichst is voor 'tLandt, en 'tGemeen best kan schonen:
Also naer u verzoeck, ô Hollants outste kint,
Wy op u vragen wijs, t'antwoorden zijn gesint;
Aenziet Liefd', en gedenckt dat Wy geneuchten Rapen,
Wan in het eeren velt men vecht met Musas wapen.
|
|
Auteursrechtvrij