Vlaanderen. Jaargang 5

[p. 497]

Wintersprookje.

Een witte herder kwam met witbewolde schapen,
in 't late van den dag langs 't groene land getreden;
hij droeg een witten baard om zijne maagre slapen
waarover d'eeuwigheid gestreng was heengegleden.

De oude blaaspijpt' uit een doedel oude zangen
wiens tuitend' echos eendig langs de landen drongen,
zoodat de vogels uit hun slaap, door schrik bevangen,
ontwaakten en hun rassen vlerk tot vluchten dwongen.

De blanke schapen scheerden gras en bloem en blaren
en lieten hunne wol van hunne vachten wuiven,
en nijdig kwam de wind dit pluksel doorgevaren
en liet het zorgeloos op 't kale landschap stuiven.

En toen de herder zag dat 't vee niet meer kon grazen,
dat al de zomerbloemen waren weggeschoren,
dan scheidd' hij uit van 't klagend doedelblazen
en riep de schapen bij op 't toeten van zijn horen.

En hij trok verder nu, naar and're groene streken,
maar nauw was hij verdwenen achter d' heuvelklingen,
of versche bloemen kwamen uit de aarde breken
en 't nieuw gevogelt kwam daarin kantieken zingen!

[p. 498]

Driekoningenliedeken.

I.

Al is 't een late winternacht,
toch komen wij eens kloppen,
om ons te warmen bij de stoof
en 't pijpeken te stoppen.

Want ach!

Ons lijf is moe en stram
geef ons 'nen boterham,
want w'hebben niets gegeten!
Ons maag is hol gelijk een ton
en 't fraksken dat ons wijfken spon
is op den draad versleten.

En wij moeten nog verre, naar Betlehem,

naar Hem,

die Hemel en Aarde geschapen heeft
en sinds 't begin der eeuwen leeft.

[p. 499]

II.

Toe! ventje! zet uw wijf uit 't bed
en laat haar koffie malen
en doet z'een nieuwe frak en broek
en vette hespen halen!

Joch-hei!

Want Jezus zal u dan,
gij wijfken en uw man
in 't hoogst der Heemlen zetten;
en eten zult g'als tijdverdrijf
een ketel rijstpap dik en stijf
wijl d'engelen trompetten!

En wij brengen uw groeten naar Betlehem

aan Hem

die Hemel en Aarde geschapen heeft
en sinds 't begin der eeuwen leeft!

Felix Timmermans.