Vlaanderen. Jaargang 5

[p. 261]

De knotwilgen.

Knoestig, kort ineengedrongen,
krom, als in een kramp verwrongen
en van twijg en tak ontbloot,
staan zij daar, een rij van rompen,
als van koû ineengekrompen,
stijf en stram langsheen de sloot.

Arme wilgen, hoogbejaarde,
wie het vuur des hemels spaarde
en de storm, wat beulenhand
deed uw kroon van takken vallen,
deed den zwaren bijlslag schallen
over 't winterstille land!

'k Zie u nog in zomerdagen
hoog en fier uw kruinen dragen,
weergespiegeld in de bron,
waar de vink haar lied in kweelde,
waar het morgenlicht door speelde
en het goud der avondzon.

[p. 262]

 

'k Zie u nog in donkre plekken

 

over 't gras uw schaduw rekken,

 

breedgeworpen langs den grond;

 

en in 't lommer, 't gouddoorspeerde,

 

lag de zatgegraasde heerde,

 

grijsgespikkeld, rood en bont.

 

 

 

Zult gij om uw naaktheid klagen

 

als de groote dag zal dagen

 

der ontwaking, als April

 

ópklaroent voor 't hooggetijde

 

wat daar slaapt in woud en weide,

 

slapend wacht langs dal en hil!

 

 

 

Neen! éer rijs en ranken groenen,

 

éer de Mei zijn bloemfestoenen

 

óphangt aan struweel en stronk,

 

zult, den schijndood weer ontheven,

 

gij ook d'aderslag van 't leven

 

voelen siddren door uw tronk!

 

 

 

Arnold Sauwen.