Vlaanderen. Jaargang 5

[p. 177]

Nu de avond daalt...

Nu de avond daalt, weêr weemoed daalt;
de nachtspin weeft heur webbe;
de dag, die de eigen dood verhaalt,
verruischt als traag een ebbe.

In teêrheid van het schemergrauw
lijkt 't al gezien door water;
't is wel zoo zoet als zon-op-blauw;
't is dag en nacht te gader.

En de aarde, lijk een moeder moe,
gestrekt in de avond-dampen,
hoort, als 't getamp heurs harten, hoe
de zinder-klokken tampen....

Om alles thans zijgt innigheid;
en 'k voel me droevig ruimer,
als de avond zich ter ruste vlijt,
in slaap nog niet, in sluimer.

X***.