Vlaanderen. Jaargang 3

[p. 560]

Herfst-lied.

'k En wil geen ander heil, in 't schaad'wen van dit leven,

dan teeder weten, dat me nog geen sterven beidt...

Mijn hoofd weegt van mijn leed, mijn bleeke handen beven;

maar in mijn hert, o Vrouw, hebt ge uwe jeugd geleid.

Geen palle stilte nog die - allen strijd ontweken -

voor 't eindlijk rusten van bevrédigd leven zorgt;

- uw liefde is als een meisje, en dat van murmel-spreken

de zekerheden mij van éeuw'ge beelden borgt.

En waar mijn ooge, toe voor banglijk-wrange hopen,

de verste lichten van den rijksten herfst verzaakt,

- 'n draag ik in mijn ziel, ten stilsten hoek gekropen,

úw blik die staêg den slaap van mijn gevoel bewaakt?...

Aldus, - waar mijn bestaan me als eene pleegster nake,

die naar 't bedenken van een lénkend leven leidt, -

heb ik, mijn trouwe groote, uw duldig-duurge wake

die naarstig talmt en aarzelt als een eeuwigheid;

[p. 561]

 

heb ik uw wake die mijn nokkendst adem-halen,

 

- moest einden naêdren, - naar een vrédig eind beweegt;

 

uw wake die, mijn kake strak, in mij laat' dalen

 

de eindlooze vreugde dat in mij uw liefde weegt...

 

 

 

o Vrouwe, o Herfst, o draal'ge Liefde... - En wenkte een sterven

 

mijn dwalen ál te vroeg, naar de eindelijke woon:

 

en zou 'k van úw smal hoofd een fijne schoonheid erven,

 

en van úw min míjn slaap een blauwe lauwer-kroon?