Vlaanderen. Jaargang 3

[p. 480]

Aanteekeningen.

Als het tij verloopt....

- Het zal niemand verbazen, als ik beweer dat de Vlaamsche pers nog voor menige verbetering vatbaar is, en dat ze bijv., om nu maar bij de literatuur te blijven, aan ernstige kritiek ruimer plaats mocht overlaten. Kenteekenend is daarom dit mea culpa, dat ik onlangs in het Handelsblad van Antwerpen zag:

‘Er is veel water door de zee geloopen, sinds de stichting van Van Nu en Straks; veel dat gevestigde meeningen heeft gewijzigd; veel dat de jong-Vlaamsche literaire beweging met een ander oog heeft doen inzien.

Hebben wij, persmannen, Vlaamsche journalisten, wel altijd het juiste besef gehad van de waarde en de beteekenis dezer beweging? En hebben wij niet te veel eenzijdigheid in onze beoordeelingen aan den dag gelegd?

Laat ons, om Godswil! niet recidiveeren in onze dwaling ten opzichte van Gezelle: wij kenden hem niet in zijn leven en wij hebben hem verheerlijkt toen hij dood was....’

‘La Vie Belge’.

- In de opstellen, die Camille Lemonnier onder dien titel in de Fransche ‘Revue’ uitgaf, was er een en ander dat ons leelijk tegen de borst stuitte. (Zie Vlaanderen, Jan. 1905). Nu ‘La Vie Belge’ als boek verschenen is, stellen we gaarne vast, dat de hier gewraakte zinnen of weggevallen, of merkelijk verzacht zijn. Camille Lemonnier zal dus enkel uit onwetendheid gezondigd hebben... Maar wat een verrasssing, dat een ‘Belgische’ schrijver ditmaal op den Vlaming gelet heeft, en naar hem zelfs welwillend geluisterd!

We zitten op een weer,

zooals de houtzager zegt: in de jongste ‘Dietsche Warande’ verwijt mej. Belpaire mij, dat ik de diskussie, met haar over ‘Christen Ideaal’ gevoerd, nu liefst wil ontwijken. Eén enkel en laatste woord: ik ontwijk die zéker: want al heb ik me herhaaldelijk nóg zoo klaar uitgedrukt (o.a. in 't April-nr.) toch gaat mej. Belpaire maar onverstoorbaar voort met te bestrijden wat ik níet gezegd heb, - en wie kan daar tegen op?

A.V.