Vlaanderen. Jaargang 3

[p. 355]

Terug bij moeder.

Ik heb u zoo gemist wanneer ik ginder dwaalde
langs enge straten in benauwend volksgedrom,
en 'k tuurde, als de nacht uit grauwe luchte daalde,
afgunstig naar de ster die blije lonkend glom.
Zij zag u en heur beeld weertintelde in uw baren,
ze zag uw eeuwig woelen binst den stillen nacht,
en hoorde in de eindloosheid uwe eindelooze klacht
om al die schreiend in uw schoot gezonken waren.

En als de wolken zwoelden over schuw gesterte
met brobbel-randen als bezwadderd met uw schuim,
en woeste winden woevend woeien uit de verte
hoog-huilend hun gegil door hol weergrollend ruim,
dan keerde ik naar 't gewest waar ik u wist, en slokte
met iedren ademhaal het stormen in mijn borst,
en 'k voelde hoe de kracht die 'k tartend heb getorscht
sinds jaren, driester nog in 't broze menschje schokte.

O, 'k heb u zoo gemist! Ik kon het niemand talen!
Wie zou me ginds begrepen hebben als ik 't deed?
Ze kennen, weten 't niet, en zouden schamper smalen
en lachen met het schuwe, bang-wegkrimpend leed.
Ik moest het dwingen, móést, en door geen woord, geen teeken
het uiten dan wanneer ik in den nacht alleen
langs doode straten doolde, en lang verkropt geween
toch eindlijk, eindlijk vrij uit bonzend hart kon breken.

[p. 356]

 

Nu ben ik hier, o zee, o moeder! 'k Zie u weder,

 

ik voel uw weeke golven-kussen op mijn voet,

 

ik hoor door 't stille uw bekende stemme, teeder

 

me welkom-roepend op het galmen van mijn groet.

 

Ik ben hier, moeder, hier, en zie uw boezem zwoegen,

 

uw boezem, rijzend, dalend door 't geleef der dood,

 

uw boezem dien ge breed den weggedrongen bood

 

die snikkend in het donker u om ruste vroegen.

 

 

 

Ik ook, ik ben tot u om avondrust gekomen.

 

'k Ben ginder weggesneld. Dat enge leven smacht.

 

Ik walg van dagen waarin bleeke zonnen droomen

 

wijl valsche sidderklaarte op ruige wereld lacht.

 

Genade, gij die weet wat stormen is, genade!

 

Genade, gij die weet wat leven is, gena,

 

genade! Zie hoe 'k handenwringend voor u sta

 

en troosting vraag voor 't hart dat iedereen versmaadde.

 

 

 

O moeder, moeder, troost!... Ik heb zooveel geleden,

 

ik lijd nu nog, nu nog als niemand, niemand lijd.

 

Ik heb de avond-uren zoo om troost gebeden

 

en aan den norschen nacht die ruwe smart geschreid.

 

Maar geene ontferming daalde. Alleen het schorre galmen

 

weer-holde spottend als ik bange riep om troost.

 

O moeder, moeder die zoo vaak me hebt gekoosd

 

laat nu uw stormen 't stormen in mijn ziele kalmen.

 

 

 

Constant Eeckels.