Vlaanderen. Jaargang 3

[p. 353]

Verzen.

In 't donkerst hoekje van 't verkleumde harte zit
de oude levenssmart gedoken, en ze bidt
op lagen tragen toon de treurige gebeden
om 't onbegrepen wee, in 't duistere geleden.

Daarnevens huivert in heur schamel rouwgewaad
de jonge weemoed, met het magere gelaat
gegroefd door grievend leed, en dof verwaterde oogen,
en bleeke mond als breede lijdenswond gebogen.

Den ganschen zieken dag met flepsch gevaal van licht
bidt de oude, en houdt de jonge star den blik gericht
in 't ruime, zonder zien hoe traag de uren glijen,
en zonder dat ze nog om 't vroegere kan schreien.

Maar 't zeurend meumelen der grijze oude zwijgt
wanneer de avond barsch uit koele hoogte zijgt,
en dan is 't of de doode weemoedsoogen weenen
om wat ze vage hoopte en toch niet is verschenen.

Dan dringen ze in het donkre hoekje dicht bijeen,
en, snikkend om het licht dat als weleer verdween,
beginnen ze uit het avondzwart een wa te weven,
een koude, ruwe wa van 't koude, ruwe leven.

[p. 354]

 

Het is zoo eenzaam stil, het is zoo eenzaam stuur,

 

het is zoo eenzaam droef in eindeloozen duur,

 

en 't vordert moeilijk met die stramme, vooze vingeren

 

die traag de beenderbouten weg en weere slingeren.

 

 

 

En als 't geëindigd is en 't zwart, gevoelloos nacht,

 

dan nemen ze de wade en wikkelen ze zacht

 

om arme ziel waarin de dagen droef vergingen,

 

wijl ze met schorre stem het ‘De Profundis’ zingen