Vlaanderen. Jaargang 3

[p. 322]

Requiem.

De gele kaarsen branden walmend om de hooge baar
waarover zwarte wade lokt met groote zilvren tranen,
geschreid door schaamle weezen bij vertwijfelend gestaar
in ondoordringbaar nachten na ontijdig zonnetanen.

Lijk 't woevend windejagen jankt langs lange leege lanen
treurt jammerend het orgelklagen, dof-eentonig, naar.
En roode vlammen-oogen pinken bevend naar elkaar
bij flodderende flabbering der sombre rouwevanen.

Rondom, de oude priesters, zelve moe ten grave nijgend,
de handen diep geborgen in de ruime mouwen, dor
het wassig-gele groefgelaat met bleeken mond doorsneden.

En door de koude kerke galmt hun holle zingen, hijgend
van troosteloos berouwen en van rauwe smarte, schor
voor arme ziele smeekend die de strijd heeft uitgestreden.

Constant Eeckels.