Vlaanderen. Jaargang 3

[p. 94]

Herfst-gedichten.

I.
Droef is de regen...

Droef is de regen, als bij dagesterven
de huizen grijs in grauwe scheemring staan,
en langs berooide linde- en beukenlaan
in tragen dood bruinroode blaren zwerven,

die kil en schuw van 't weelijk zonnederven,
in diepe vaart, waar zacht de waatren slaan,
en wilde winden rustig slapen gaan,
stil, éen voor éen, een donker graf verwerven...

Droef is de regen als door luchten waart
geest van den dood in donkerheid en zwijgen,
en - 'wijl in last van leed hemel en aard

vol wijden weemoed naar elkander neigen, -
uit klagend-klotsende eendlijk-diepe vaart
in droeven avond donkre schimmen stijgen...

[p. 95]

II.
Ik voel een vreemde goedheid...

Ik voel een vreemde goedheid in mij zingen,
een zoete weemoed, die gelaten klaagt,
en rust van uitgeweende smarte draagt,
lijk gouden herfst-dag vreê van storm-bedwingen...

October-zon, op lichte windezwingen,
heeft al de regenluchten schoon-gevaagd,
en van de zuivre horizonnen daagt
stil vrede en wijding over al de dingen...

In peis van koele, klare verten beeft
stil-hupplend kinderlied, - of harpenaren
ten zoeten zang, waar hoop en liefde in leeft,
met lichte vingren gaan langs gouden snaren -:

een wondre goedheid, die me zacht omzweeft,
een stille vreugd, die 'k heilig wil bewaren...

[p. 96]

III.
De witte wolkjes...

De witte wolkjes dobbren door de lucht
lijk scheepjes, die met loome zeilen varen
door blauwe zee bij zoelen windezucht,
en deinend gaan op zacht-bewogen baren...

De schoone dood der gouden najaarsblaren
beroert in teeder-klagend droomgerucht
den klaren stroom, die zacht de kalme vlucht
der lichte winden wiegt in zoet bedaren...

Een wijding van oneindge goedheid ligt,
zoo hoog en wijd mijn droomende oogen staren,
op werelds lieflijk lachend aangezicht,

en 'wijl alom de zuivre verten klaren,
zie 'k al mijn weeën, blank van zonne-licht,
door blauwe lucht met witte zeilen varen...

Richard de Cneudt.