Vlaanderen. Jaargang 3

[p. 91]

Verzen.

Blakende Blozelaar.

Blakende blozelaar,
bloemig en bloot,
draagt er een rozelaar
levender rood?

Aders in marmer en
kronklen niet uit,
zoo ze daar, warmer en
hoog, in zijn huid.

Ai, en dat mondeke,
'n duimke maar breed,
't zit met een rondeke
lachjes gereed.

't Zonneke en 't wemelend
zomerdagblauw,
zien, bij zijn hemelend'
oogekes, flauw.

'k Wed, om zoo'n bengelke's
liefelijkheid,
zouden zelfs engelkes
weenen van spijt.

[p. 92]

Zorg en Zegen.

Van 's morgens tot den avond,

slovend,

slavend,

verlegen hier, en daar verlaan,
heeft moederke nooit gedaan.

En laten allen rusten

lasten,

lusten,

bij 't wiegsken houdt ze nog de wacht,
en moederken heeft geen nacht.

Doch komt de zon maar even

wuiven,

weven,

het kraait een kind, het klinkt een lach:
in moederkens hert is 't dag!

René de Clercq.

[p. 93]

Herfst-aandoening.

Evenwijdig om den stam

der breedgekruindë eiken,

dood liggen de blaren thoop,

die, duizendvoud van kleur,

één gouden tapijt gelijken.

Uit dien droom van gouden dood,

de eeuwige stam gestegen,

sterk en stom, door naakten tak

verkondt de droefenis

ongezien door hem gedregen.

Zóó ik, staande voetvast in

den dooden grond van gouden

liefde; zóó ik, stil en sterk

te moede; zóó ik, droef

slechts in 't Woord, niet weer te houden....

Fernand Toussaint.