Vlaanderen. Jaargang 3

[p. 12]

De strijd met den Engel.

Het werd avond over de bosschen en het land; alleen de verre hemel brandde nog, in de groote stilte, - en mijn hart was vol avond-verlatenheid.

De grauwe, nuttelooze gezichten van de menschen was ik moe, die vrienden die me niet liefhadden, en zelfs die vrouweteerheid die gansch zich wegschenkt, wanend dat er niets hoogers is, dan lamme zaligheid van liefde.

Maar zoo was het goed, alleen met dien koelen nacht waar alles in wegzonk. Ik kon naar mezelf luisteren. Ik zou met geen menschen meer strijden, zoo was het goed. - Maar rusten kon ik niet, en ik wist niet wat ik begeerde, het leven of den dood.

Lang was die nacht om mij. - Zult ge nu zwijgen, wreed hart? - Ik wist niet wat ik begeerde... Ik was moe.

Maar toen - ik ril nog bij 't herdenken, - toen kwam er een op mij af, uit de schemering, als was hij gekleed in den gloed zelf mijner diepste ziel, - kwam met de vreeslijk-stille kracht van den dood, maar lichtend als de vlam van het schoonste leven.

Licht en donkerte streden om hem, ik kon het licht van zijn wezen niet verdragen, ik kon den doodelijken glans van zijn aangezicht niet bezien, en ik schrikte terug, maar hij legde zijn hand op mij, als moest ik knielen.

Neen, neen, ik wil niet! - Ik kreet van onmenschlijken angst, niet wetend wat ik deed, - ik sloeg een arm om zijn lende, en het hoofd gebukt zocht ik met mijn hand naar zijn aange-

[p. 13]

zicht, wanhopig. Maar 'k voelde mijn beenen kraken, 'k voelde mij achterover buigen...

Wie zijt gij? Wie zijt gij? Ik sprong weer recht, mijn twee handen naar zijn oogen, - hij wendde zijn hoofd, ik kon het tot mij niet halen, - ik zweeg nu ook, om al mijn macht te schoren tegen hem, - lang duurde de hijgende strijd, - mijn hoofd en mijn hart waren gebroken, - moest ik sterven, dan eerst toch zijn blik in mijn blik gedwongen...

Ik heb zijn gezicht niet gezien.

Hij was soms als een bliksem, wild vleugelend om mij, ik voelde de onmacht in mij stijgen, ik viel... O laat me u bezien, en dat uw licht me verschroeie, dat ik niets meer zij dan een vlam in uw vlam! - Maar hij hief me op, hij stiet me verder, hij dreef me voor hem uit, door alles door, naar onbekende diepten... Ik wil niet! ik wil niet! Ik wil niet sterven!

Overal gaapte het grondelooze, waar vuur uit sloeg. - Ik duizelde ervan, - maar ik kon niet meer strijden, - ik weet niet meer wat er gebeurde.

Toen eindelijk het zachte geschemer van den morgen kwam lag ik naakt, geknakt, mijn bloed vloeide uit mijn borst, vloeide uit mijn hoofd: in wijde kringen draaide hij boven mij, de reuzige roofvogel van licht, en zong zijn zege uit, altijd hooger, altijd hooger, tot zijn wreede, zijn serafische gloed één werd met het eeuwige licht van den hemel.

Maar uit mij steeg nu dezelfde zang, - uit mijn gebroken hoofd, uit mijn gebroken hart, zong ik hem den Afgrondsbode tegen, met gestrekte keel, boven leven en dood, den uitzinnigen zang van mijn, van mijn zege!

Dan was het de stille klaarheid, en met het gedrup van mijn bloed hoorde ik overal in den jongen uchtend het altijd-nieuw gesuizel der schepping herbeginnen.

De dag is groot en sterk geworden rondom mij; 't was of ik nooit zulk een zuiveren dag gezien had, en iets van zijn wonder is door alle andere dagen spelend in mijn dankbare oogen gebleven.

Vele andere dagen heb ik sinds meêgeleefd, met werkende

[p. 14]

handen, met helder hoofd; maar in de stiles der rustige uren heb ik nog de huivering gevoeld van die groote vleugels om mijn ziel.

- En komt hij nog, wil hij me drijven met mijn arm lijf door brandend duister, naar 'k weet niet welke landen van overdraaglijk licht of van waazin en nacht, ik zal den Strijder vroolijk begroeten, ik vrees hem niet, ik ben bereid: dat alles, alles wegvalle achter mij, en stijge dan, waar ik overwonnen lig, stijge onze zang, boven mijzelf, boven leven en dood, ons beider zegezang!

Aug. Vermeylen.