Vlaanderen. Jaargang 2

[p. 564]

Twee epigrammatische gedichten.

I.

Aan Nora de Bom.

De dichter spreekt tot zijne vrouw:

‘Hang gíj, met uwe hande' als spoelen, ter warande
waar geur van rijpe peren zwoelt, dees vreugd-guirlanden
om 't beeld van 'tgeen we wete' een aard-gelijke Min
als de ónze is, o mijn vrouw. Hier dwaalt de Vriendschap in:
zij wandelt, schuin van schaûwe, of gaat in dralig dansen,
of wijlt in glim-lach. Zoo dan: weef dees zware kransen
van roze' om 't outer van dit bie-begonsde beeld.
Húm liefde is als een aêm welke ónze liefde streelt;
ze en rimpelt noch en roert, weêr-spieglend, de fonteine
waar 'k úw gelaat beschouwe, en gij, mijn lief, het míjne.

Aldus, o mijne vrouw die mijne liefde draagt,
draag deze schoven waar ge een zelfde liefde zaagt,
en dat hun roke', in dage-lach of avond-weenen,
éen-groeie in bindend walme' en blijvend-duur vereenen.’

[p. 565]

II.

Aan Victor de la Montagne.

Een dubbel-loot'ge beuk - twéé scheute' éen stam ontschoten -,
daar hij wijd-armend staat ten pronke van den tuin,
en gaêrt hij, hoe hij rille of wuive, béi zijn loten

tot éene blader-kruin?

Een gier'ge winter en zijn winden moge scheiden
wat samen-zong en -kleurde een vollig zonne-jaar:
veréent geen lent' het weêre, en - weêre-zijds verblijden -

een nachtegalen-paar?

En koom' wat komen zal, na jaren dulde' en harden,
dat de oud-geknochte groei der dood te beurte viel,
en stoot vergéefs de bijle niet, en heur volharden,

de inéen-gegroeide ziel? . . .

- Aldus wie, andrer branke, eenzelfden stam ontgroeien
en pare' in eender ruische' elks eigen vreugde of pijn . . .
Zoo binde ons deze dag tot éen-geluidend bloeien

die zelfder stemme zijn.