Vlaanderen. Jaargang 2

[p. 562]

Twee idyllische gedichten.

I.

Vlaandren, o welig huis waar we zijn als genooden
aan rijke taaflen! - daar nu glooiënd zijn de weiên
van zomer-granen die hunne aêmende ebbe breiên
naar malvend Ooste' en statig dagerade-rooden,
dewijl de morge' ontwaakt ten hemel en ter Leie:
wie kan u weten, en in 't harte niet verblijên,
niet danke' om dagen, schoon als jonge zege-goden,
gelijk een beedlaar dankt om warme tarwe-brooden? . . .

o Vlaandren, blijde van uw gevens-reede handen,
zwaar, daar ge deelend gaat, in paarse en gele wade,
der krachten die uw schoot als roodend ooft beladen,
- Vlaandren, wie wéet u en de zomer-dageraden,
en voelt geen rilde liefde in zijne leden branden
lijk deze morgen door de veie Leie-landen?

[p. 563]

II.

Wat is het goed aan 't hart van zacht verliefd te zijn,
zijn luimen naar een verre' of naêren lach te meten,
en, t'elken avond weêr het kommer-brood gegeten,
weêr blij te mogen rijze' in iedren morgen-schijn,
deed nieuwe liefde-lach het oude leed vergéten.

Ik weet niet wat gelúk is; maar uw schoon gelaat
is kalm, en maakt me blijde, en doet mijn leden rillen;
- en 'k lách, gelijk een kind dat door een water waadt,
en, vreemde vreugde in de oogen, áarzelt, in den killen
en ringlend-zilvren vloed die zijne voeten baadt.

Want ik bemín u, vrouw, en zoo mijn dralend schromen
slechts de oogen toé uw tegen-lachen is genaakt,
zoo was ik als een kind dat, geerens-blij gekomen
naar glanz'ge vruchten-pracht in loomende avond-boomen,
beducht om zóo veel schoons, geen enkle vrucht en ráakt.