Vlaanderen. Jaargang 2

[p. 273]

Herfstenevel.

Zwaar drukt een wijde weemoed op het droeve hart,
een sombre neveling van vroegen avond na de
verbleekte lichting van een korte, zieke dag
gedonkerd in de dikke neergeplooide wade.
Grauw dijzen plompe huizen in den grijzen mist
en groezelt donkerheid in dorre herfstelanen;
en uit de zwoele wolking droppen traag, heel traag
op vochte vuile aarde groote, doffe tranen.

De onzichtbre luchte schreit, en langzaam dringen ze op
uit nauw-omklemde borst, de zware weemoedstranen,
de tranen, uitgeperst door onbestemde smart,
die den gestorven dag nog doezeliger tanen.
Ze dringen langzaam op . . . . ze drijven wazig voor
het lichtelooze oog, en andren, doffer, wellen,
en trillen op den rand van 't bibberende lid
om langs de rimpeling der bleeke wang te rellen.

Maar niet een enkle rolt . . . . Ze wiegelen een poos,
en vloeien dan terug naar onbekende bronnen,
door vuilen levensdroesem tot een drabbig vocht
van wrange zielesmart en wereldwee geronnen.
En een voor eene druipen ze met doffen smak
terug op 't dorrend hart, en in zijn rotsing hollen
ze met herhaald gedruppel kleine groeven, waar
ze in doode roerloosheid tot harde ijzing stollen.
Constant Eeckels.