Vlaanderen. Jaargang 2

[p. 272]

Later...

Een loome, matte rust is langzaam, dof gedaald
op moegetobden geest, en dekt met zware vouwen
de ontzenuwde gedachten, roerelooze, strak
gestrekt in donkerheid van nooit opklarend rouwen.
De kaarsen zijn gedoofd rondom de plompe baar,
de gele kaarsen door herinnering ontstoken,
en wier verkoolde wieken door de dijzing van
den duistren gravennacht hun muffe walming smoken.

En groote zwarte spinnen stelten schuwe op
uit donkere vochte spleten van 't verdufte leven,
en stil beginnen ze met haar'ge pooten krieuw-
lend hunne grauwe netten om den geest te weven.
De grove gazing dicht en flabbert bollig op
bij 't kille ademen der dood in donkere holen.
En roerelooze loerend op gewissen buit
zijn groote zwarte spinnen in 't gehoek verscholen.

En glibberige wormen rekken krinkelend
hun lange gladde lijven uit de zompe aarde,
en glijden naar het neergeknakte denken, dat
uit eigen leven eens een wereldleven baarde.
En wijl de zwarte spinnen nijdig loeren in
de ragge webbing van vergeten naar het knagen
der bruine wormen, bibbren langs het laag gewelf
de doffe, zilte tranen der gestorven dagen.