Vlaanderen. Jaargang 2

[p. 29]

Het Puideken.

Geen kloefe en kletst er
In 't krakende kruid,
Of: plompe! daar pletst er
Een puideken uit.

Het dompelt in 't water,
Zoo pootig te per;
En een kringetje gaat er
Een voetje ver.

Het schiet hem zoo stille,
En het rept meteen
Zijn buik en zijn bille
En zijn achterbeen.

Het strekt hem en strijkt, en
Hoe dieper het duikt,
Hoe lomper het lijkt en
Hoe dikker gebuikt.

Het stribbelt en strevelt,
En, eer ge 't ziet,
Daar kruipt het en krevelt
In 't roerende riet.

En maak maar gedruisch en
Stamp maar ne keer:
Het zit in zijn kluis en
't En toont hem niet meer.

René de Clercq.