Vlaanderen. Jaargang 1

[p. 374]

Maanrondekens.

I.

Savends zie 'k de manepieken
door de hemelkleeren steken
en heur scherpe vranke tote
door wat dunne wolkskens breken;

't doen dan blije wandelronden
al de starren om hun mane
en de lucht is zotgetikkeld,
blinkend over al heur banen;

tavend nog zal dweers de luchte
d'horen van de mane steken
en de starren scheeve vinkend
al heur zotte passie preêken...

II.

's Uchtends de uitgebloemde starren
traagzaam in de lucht vervieren,
'k zie ze tenden van den hemel
uitgewaaid hun goud verlieren;

in den einder, toegespeten
met verfrulde grijze smoren,
hebben ze al hun stille keerskens
uit hun kandeleers verloren,

[p. 375]

 

en de maan, witbleek verhangen

 

in die flauwe starrentrossen

 

ligt verneuteld in een watte

 

over zwarte mastebosschen...

III.

De koster avend luidt over 't dompig land
bedrukkelik en gauw;
de schaper toetert over 't veld
zijn toeter leeg en speurt en telt
zijn dripselende schaapkens na.

't is de avend en de klinke tinkt
der deurkens in de dorpen,
alhier, aldaar een wijveken komt
de doeffe duisterweerige lucht
al troozend inneslorpen;

Sint Baafs weer is 't en binst het land
vol smoren ligt te dompen,
de hage in natten schemer blauwt,
de hei in al heur verten grauwt,
beriekt de dunne maneteut,
op 't masteboschken hoog gelegen,
de hei en hageroken uit
de zoete Kempen opgestegen...

Karel van den Oever.