Vlaanderen. Jaargang 1

[p. 217]

In de Wonnegaarde.

Uit de roze schemering van den vroegen uchtend gedeeg de nieuwe lentedag. De zon was er nog niet, maar 't geluchte zat reinblauw en de frissche regennerschheid van den verleden avond dampte met den morgenddauw op in wazigen zilvermist over heel het land. De heuvelhoogten waren er nog in verwischt maar lager, waar de velden in zwierig zachte golving neerlijnden, wijduit naar het dal, daar lag het groene land zoo duidelijk, zoo versch omstreept van de vruchten allerhande bleek en blond; - en verzaaid daarin stonden de woningen wit en rood met de boomgaarden overal in witten bloei als schelle klaters, bolle trossen sneeuwblank en roze rond en rond, de blijde streke vol. Wat een jeugd, wat een levende jonge jeugd, algemeen en allemaal!

De oude, bonkige perelaars toe, ze hadden weerom de dood bedrogen; - de winterwind had zoolang in hun stramme kruinen gehuisd; ze waren gekandelaard, geknot en gesnoeid, doorkorven en gekraakt hadden zij ontsapt gestaan en overdood, hun gedaante verloren zoodat ze geen boomen meer geleken. De appelaars waren aleven slecht gehavend en deerlijk gesteld, afgetimmerd door 't barre geweld van den winter; - hun stammen stonden holde, uitgekankerd, gekloven en gekneusd, kreupel geslegen door bliksem en wind, zoodat de spillen als kruipend gewas over d' eerde lagen in kromme gewrongenheid. Maar zie me nu, uit die gerimpelde schors, uit de verdroogde doode leden, vanwaar komt die kwistige jeugd heel die schamelheid dekken? Amper heeft de zuiderwind erover gewaaid - ha! ze kenden

[p. 218]

hunnen tijd en doen nu meê met al wat jong en blij rondom te groenen staat; - overal schieten de botten, ze bersten open en uit de vouden van 't luikende opgerolde geelgroene loof, steken de bloementrossen lijk vuisten rond en rijke. Hun kruine 't is éen ronde ruiker gruisdikke wollewit op de perelaars en bleekrooze spitteling op de appelboomen. En de kriekelaars, ei, de rilde stammekes in hun prille jeugd, ze staan boudrechte en preusch tusschen de bejaarde boomen, tenger nog en jong maar vast steken de schachten het bolle kruintje als een kapeel omhooge. Zes, tien lange reken zijn 't stam aan stam in bochtige lijn gekruisdreefd over het vloerig gers en vierkantig omheind met de geurige doornhaag bebaard vol witte knopjes en de gracht errond met slapende water groen gezaand - zóo staat de boomgaard achter 't hof en de effene kruinen dekken als een witte bloemendwale rond de hoving en huis en schuren.

De lucht met zijn rijke reuken hangt daar boven zoo stil, zoo vast en onvermengeld: 't en verwaaide geen windeke en in dien uchtend was het al zoo versch, zoo nuchter, onberoerd en onbeasemd. De bladerkes waren nog toegerold of nauwe uit de vouwe nat van den dauw en de bloemen daarrond breed open in trossen als vlokkig roomschuim in ongeraakte zuiverheid.

De nachtegaal had even uitgezongen; de laatste rolrinkelende galm was weggestorven in luisterende stilte - wachten naar nog - en binst het vergetend zwijgen was de helderheid uit de schemering gegroeid tot volle dagduidelijke zonnegloren. Dan was de drukke kwettering van andere vogels begonnen -: musschen waren er en vinken en 't sloeg al dooreen om ter meest; ze vochten en vlodderden van hier naar ginder in de takken elk in eigen bezigheid met eigen zang en gesnebber. Maar luider, met opener kelen gorgelend watergalmen, hieven de merels nu ook hun uchtendzang. De twee zwarte merels, ze zaten elk in een kruin gedoken. De eerste begon in schuchter fluiten, haalde van dieper de kalm lange trekken, frisch en helder uit, blies er een brobbelenden uitgang aan en herbegon een keerende wisseling van heffen en dalen, inhouden en loslaten overhand in vasten zang van perelklaar metaal zijn gelijkloopend lied van gemoe-

[p. 219]

delijk kalmen ernst. Schooner kon hij niet en achter elk einde luisterde hij naar den galm van zijn eigen voois. Plots wierp de andere zijn schellen kreet in de stilte, rellend een volle keel inrinkelend en scherp dat 't klonk om boven als een spotlach en stoornis in al die gemaakte mooidoenerij. De eerste merel vluchtte misdaan naar een anderen boom en daar herbegon hij heftiger nog waar hij uitgescheed was, zijn zelfden helderen zang, maar de andere volgde hem als een plaaggeest, zette zich in den perelaar rechtover zijn makker en wierp er nieuwe zotte schreeuwen tusschen. Een stonde hielden zij het vol: statig halen van vasten zang met gerregekkend gefazel en kreten omhoog omlaag, houdend elk aan 't zijne met gapen om ter meest tot het verging in swatelen zonder kop of zin en de eerste er 't geduld en de goeste bij verloor. Dan wierpen ze er maar uit al wat ze wisten, dooreen lijk 't uit de kele wilde en ze zaten te praten, te lierlauwen te gaar gelijk twee dronken schoenmakers kunnen die met de mutse scheef en zat gezopen, éen ooge toe, éen ooge open zonder luisteren zotten maandag vieren. Ze herhaalden hun spel op elken boom van tak op tak en vlogen wiekend achter elkaar als twee zwarte brokken om hun eigen genot in den schoonen boomgaard, meê met 't klein gevogelte dat op zijn eigen meimorgensche kermis hield.

Ze bleven er ongestoord heel den langen voormiddag. De zonne troonde naar boven en stak al onder 't wit van de kruinen door de stam-portalen binnen. Dan wierd het zoo wonderbaar te glinsteren in den boomgaard. Onder het speierend sneeuwig verhemelte van spotteloos reinen bloei verwaaide het kobbespin als gerokken zilverzijde en over 't groene gras, tusschen de kersauwkes schoot het flonkerstraal van de dauwperels in biggelenden kleurenbrand. Daaruit, daarrond droogde en dampte de vochtigheid op en 't bloemenstof danste in gouden aaierd tegen 't blauw van de lucht en 't zwartsel van de donkere sperren.

De wit-blauwe gevel van 't achterhuis bleef in de schaduw van 't overschietend afdak met de muurbloemen ertegen en de blinkende koperen pannen en ketels en tusschen de nieuw-groene ramen blonken de ruiten en lonkten er waterklaar. Achter de lage, opene

[p. 220]

achterdeur waren de meiden doende in blij bedrijf en tusschen de kakelende snebbering zong er eene met vrije keel haar eerste lied:

Van al de bloemkes en de bloemen

- Als mijn hofke' in bloeie staat -

Weet ik er geen een te noemen

Lieflijk als mijn liefs gelaat.

Stijn Streuvels.