Vlaanderen. Jaargang 1

[p. 128]

Het huizeken.

Ik weet er op een hollandsch plein
een aardig huisken klein en rein,
van roode tichelsteentjes gebouwd,
en vast wel een paar eeuwen oud.

Puntgeveltje, met hapkens vier, vijf, zes,
met houten luifel en hoog bordes,
half verscholen in looverpracht
spiegelt het zich in de stille gracht;

en als er een zonnestraal over zinkt,
al wat er aan is schittert en blinkt,
de ruitjes in den vensterboog
en 't gouden weêrhaantje heel omhoog.

Wat heeft er dat huizeken klein en rein
al niet beleefd op het eenzaam plein?
Wat zag het, sinds het daar heeft gestaan,
geslachten komen, geslachten gaan...

Wat zag het wissling van wel en wee
van nood en welvaart, krijg en vree, -
Wat borg het al niet in zijn schoot,
ontwakend leven, nakende dood...

[p. 129]

 

Toch, gingen jaren en jaren voorbij....

 

Het bleef gespaard, eén uit de rij,

 

het bleef gespaard en staat nog recht

 

't voorname geveltje, sterk en hecht;

 

 

 

't lijkt wel, zóo oud, toch zoo keurig en net,

 

een besje met helderwitte kornet,

 

wanneer haar rimplig, verslenst gezicht

 

een frissche, jeugdige lach verlicht.

 

 

 

V. de la Montagne.