Vlaanderen. Jaargang 1

[p. 86]

Kind.

Onmondige onbeholpen,

dood-onnoozele wezendheid,

zoo zappig week, zoo weinig

tot het leven voorbereid!

Met, op uw' zachten schedel,

dungezaaid, uw vlassig haar,

dat drijft, lijk lisch en vlotgers

op een ronde waterbaar;

met beide uwe bollekaken

bleek van vel en blauw van bloed,

waar moeder op, haar kussen

malsch en menig kletsen doet.

Wat peist, wat wilt, wat wenscht ge?

Waar vandaan, en waar naartoe?!..

Of weet ge 't zelf te weinig,

want ge nijpt uwe oogen toe,

nu dat gij eens van wal steekt

en uwe eerste stappen waagt

op 't luts paar waggelbeenen

dat zoo log uw lichaam schraagt?

Komt hier dan, lamme kerel,

blijft niet t'halverwege staan,

ge zult met kiel en masten

nog eens achterover slaan.

[p. 87]

 

Daar zwemmen beide uwe oogen

 

in hun bitter bad, en saan

 

breekt 't stralen van uw lach weer

 

door dat jammerlijk getraan.

 

Ja, 't gaat er op ons wereld

 

wel eens aaklig, kleine man,

 

en mag me' er somtijds lachen,

 

't moet geweend ook nu en dan;

 

ze vallen overvloedig,

 

dik, uw tranen en gedwee,

 

maar 't loopt in elk een straaltje

 

van uw lieve lachen mee.

 

 

 

Komt! 't loopt hier vol met menschen,

 

ernstig, en vol bezigheid,

 

en weinig is er troost hier

 

voor uw traantjes weggeleid.

 

Wat gaat uw kinderlachen

 

al die groote menschen aan,

 

die degelijk, gewichtig,

 

doodbedaard hun' wegen gaan.

 

Ze gaan, ons beide als kinders,

 

steur en ongestoord voorbij;

 

wel, komt dan, kleine broeder,

 

komt en lacht en weent bij mij.

 

 

 

Caesar Gezelle.