De Vlaamse Gids. Jaargang 81

[p. 27]

Hans van de Waarsenburg
Gedichten

Maas
voor rivierdichter Péter Kántor

Zoet water, dat zout
En omgekeerd, dat wil
De Maas, stromend

Door glooiend landschap
Lieflijk als een zilveraal
Zedig als Stella Maris,

Moeder van het zoute
Het zoete, gezegend
De schepen wijn en

Het Engels vertier.
Gezegend Tricht,
de schim van Rimbaud,

De natte rug van
Kruiswagen, en het
Steen van Veldeke

Maar ook bruggen wil
De Maas, spraakmakende
Bruggen, waaronder

Kolkend, haar schuimend
Wintergezicht en zelf-
Moordenaars, zich

Stortend in een glanzende
Ansichtkaart van waandiepte
En driftwater. Zelfs droge

Witte wijn van Slavante
Wil de Maas om adem van
Zee te worden, schim

Van zichzelf, altijd
Astrant peddelend in
Wisselende tegenstroom.

[p. 28]

Lamento voor hans berghuis

Je was een gammel, pijploos orgel
Een hijgende blaasbalg vol
Bastoïcijnse rook die je uitstootte
In hoestbuien vol eigenwijs gekanker

Je was een jichtige jeneverkelk,
Onverzadigbaar, daar aan te Lethe
Van Haelen, waarin je lege tinnen
Bier keilde en dorps het hout sneed

Je was een schmiecht die zichzelf
Over de Roomsche hekel haalde
De heiden van Iberische copla's
Een voldorstige eilandbewoner

Je was de balkende in het huis
Der vaderen, je eigen treurzang
Van een peilloos gemis, dat
Zangers als jij zo oud en eigen is.

[p. 29]

Avondlicht

Hij kijkt met het kind mee naar
Het water en de bogen van de brug.
Voor alleen de straten van
De stad, verweerde spiegel in de
Stroom, droom die verjaarde.
Wandelend over pleinen, door
Seizoenen. Herfst in regen gedrenkt
En droeve ogen van kerken. De oude
Stenen bieden troost in deze laatste
Der maanden, wanneer het water oever-
Loos kolkt en wind de tijd vooruit
Jaagt. Over winterse trappen daal
Je naar de rivier, het kind achter
Woorden verdwenen. Verborgen in
‘Herinnering aan Zee’, je gezicht en
Schemer op de kademuren. Mijn hand
Schrijft op het water: vertrek is
Wachten op een terug, altijd wordt
Het later. Een laatste blik, de stad
Glimt in de regen. Ik scheep mij in
Het avondlicht. Drijf afwaarts de
Stroom, herhalend de vraag,
Wanneer kom ik je weer tegen?

[p. 30]

Blad, bladeren

Ik herkende de man die de lippen
Van de dood kuste, een liefde
Van het voorhoofd wiste

Ik zag hem balanceren op de
IJsschotsen van haakse
Splinters en hemelse sneeuw

Drijvend in nachtzweet, het
Krassen van potlood, van
Smeken en vloeken op papier

Tot het doek viel, het gordijn
Scheurde en het licht, zo
Onderhuids wit en bleek

Tot op het bot een door -
Schijnende agonie, die ovaal
zich vouwde als een verdwijning

De man die voor de Lethe stond
Toen het hooi, de wol, de veren en
Zij, die hij noemde Gingko Biloba