De Vlaamse Gids. Jaargang 66

[p. 39]

Hedwig Speliers
Plioceen

1

Als in roze mist de sneeuw
het poldereind heeft uitgewist,

zwijgt de vlakte en glanzend gevernist
verbergt de akker kiemsein ongezien
en groeibegin; geen dier laat sporen na,
het loeien ligt verstorven in de stallen.

Slechts afstand projecteert getallen
ontelbare, in de duizend ijskristallen.
Tekent in het zwerk het nieuwe ijstijdperk.

2

IJsgevormde vormen van het ongewisse,

in haar witte sluiers schikgodinnen
deze wilgen, wijl uit het nest getuimeld
een vogel op de dichtgevroren sloot weerkaatst.
Het water kent geen haast en kabbelt

onder eindeloze korst gestaag tot stilstand
zijn stromen en zijn dromen stilt. Hier
te wonen is reeds een sterven ongewild.

[p. 40]

3

Geen tak in gramschap hangt
of het wintert en om het water

een web van ijs weeft zich geweldig,
de wolk voltrekt zijn omtrek tot
een goden dodend gothische gewelf.
En de schorsen kraken. Dungevliesde

vogeljongen rekken hun dunne nekken
naar de dood toe, tot in de dood toe.

4

Waar ze sterven blijkt onbekend:
op zuilen soms en soms op stoepen,

in de nacht hoor je ze nog roepen,
deze dieren, maar in de ochtend
zit hun stem al klem. Een zacht
en licht vogellichaam maakt zich

uit de vleugels los, beschrijft
hoe leegte naar zijn kernen drijft.

5

Onder het ijs bevroren liggen als
nooit tevoren landelijk de metaforen,

zo onderandere het spiegelbeeld
der bomen, het buigen van het koren,
het aardse ademhalen van de halm
en van de halm de stoppels in de voren-

tot wederzijds het voornaamwoord
ons ik al niet meer toebehoort.

[p. 41]

6

Maar dat het ijs het bloed verstoort
en van het bloed de banen velerlei,
zodat het lichaam in dit landschap
het lichaam naar het leven staat

is ongehoord een jobsbericht:
klankbevroren klinkers, dit gedicht.

7

Het witte doelwit: lucht en land
en water, ijsgeringd en afgesloten -

dier noch mens heeft tegenstand geboden,
in zijn loden korsten stolt de polder
en zwijgt aan de gewolkte ademstoten
de handgewarmde, hoewel gestorven stem.

Tot taal toe ligt vervroren in de sloten,
de klinkers zitten in hun lettergrepen klem.

8

Bij eenzaamheid als tussen zand en ijs

dit lichaam zeewaarts wandelen wij,
zijn kristallijnen adem achterna. Met
hoger dan het water diep is, een vogel

in de vorm van meeuw misschien
of hoog exotisch het verlangen
dat tussen vleugels in azuur blijft hangen.
En ginds het kind in mij, gekleurd de wangen.