De Vlaamse Gids. Jaargang 66

[p. 43]

Marleen De Crée-Roex
Gedichten

I

dit laat en lange leven
als even na het naderkomen
de adem vrijuit in de adem
stokt en stilaan al de waan-

gedachten van de woorden na
mijn vader zijn begraven.
en warmte delen wij nu aan
elkander uit als enig deel der erven.

zwaar beladen van licht en in een zacht
bestaan van kinderen zijn wij
geteld en tellen wij de liefde

en vader is ons spraakgebrek,
de hapering, de weigering,
in de vergissing steeds de ander.

[p. 44]

II

wat laatst en langst zal leven,
de bloemen zijn verwelkt van bij
het evenbeeld, en hij later, stervend,
weerom later, even

uit de huizen breekt, het bange
vuur en de omzichtige wake
aan het lijf, langzaam de lange
adem latend als uit de trage gang

van jaren. kortstondig uit de droom
gewroken, minzame dode, hoorbaar aan
de draden van het zachte water.

waar niemand nog ademt, ben
je me nader, witte vogel der moerassen,
vader van mijn dierbaar woord.