De Vlaamse Gids. Jaargang 66



[pagina 37]
Jozef Deleu Juni zei ze... Voor Francine Juni zei ze is het al juni Ze lachte de vraag uit haar ogen en het regende voort Vogels zei ze hoor jij ook vogels Ze wilde de merels dwingen verder te zingen A Paris zei ze il n'y a pas d'oiseaux Toen sloot ze de ogen en kantelde weg naar binnen
Het paviljoen Het lijkt een onbegonnen taak één voor één te moeten sterven In de paviljoenen wordt het langzaam stiller De handen worden wit vallen roerloos langs de sponde of knijpen een laatste krampachtige keer naar houvast Er is niemand meer
[pagina 38]
Het licht gaat uit Het paviljoen ligt stil in wat overdag een groen land is geweest je hoort alleen het ritselen van handen als vallende blaren De verfomfaaide lakens ruiken naar zweet De angst kruipt rond En je zit verweesd bijna vergeten te kijken in het donker hoe sterven sterven heet het wegzinken in een niet te noemen stilte na een laatste gebaar een niet meer beantwoord teken Je loopt op de gang Niet haastig want zij is verleden Je meent te moeten wenen Maar er is geen gevaar Je bent verdampt Van al het grote weten ben je vreemd aan misbaar Dan keer je naar huis voor dag en dauw loop je op kousevoeten in de nacht waarin het zalig is als in een leugen Dat merk je aan de bomen Er is niet aan te ontkomen stil vallen de handen Is het gedaan?