De Vlaamse Gids. Jaargang 62

[p. 40]

Jan Vercammen
Iets met het uitzicht van een vrouw

I

Er stond een verwrongen regenboog
over die middag in oktober
toen ik mijn intrek nam in
een kluis met een vreemde stoel
een even vreemde tafel en
een bed als een verre
bevroren rivier maar
waarop eenmaal misschien
een krans van oranjebloesem
werd gelegd. Ik voelde koorts in
mijn vingertoppen maar wist dat
het in mijn lippen was.

Toen ik nog eens buiten kwam
zag ik dat de regenboog
nog meer verwrongen was
en je hand die schichtig zich
terugtrok. Het was niet
een mensenhand, niet
een dierenklauw: het was niets.

De lange rechte laan
verzamelde mensen uit alle straten.
Ik riep: zijn jullie wel echt?
Maar ze hoorden me niet.
Ik riep: hebben jullie niet
iemand gezien die niemand is?
Want ik vreesde dat je
mijn spoor had gevolgd
en uitgewist, jij schim
met ondierlijke speurzin.
Maar ze antwoordden niet.
Toen de avond viel (daarin
worden onze verdoolde woorden
bewaard) keek ik op naar
het enige venster en
zag dat de sterren bevroren.

II

Gezegend de tijd dat mij
te kennen werd gegeven
met morbiede verderf van
je zuiverheid (verderft
tot stinkends toe wat
vreemd is aan het leven),
de leugenbatterij van
je verpoelde geest en
de wepelheid van
je harteloze hart
vol zelfgezegendheden.

Het bleef een woordeloze kennis
een millenium lang.
Wel zochten woorden al die tijd
een toegang, maar nog op
de stoep wendden ze
zich telkens wederkerig af.
Tot één zich tot
verkenning leende,
een vloek. Toen volgden
andere, door een greppel eerst
dan door een brede bedding.
Zij zochten ongemerkt
elkander samen tot
alliteraties vermomd
tot metaforen.

[p. 41]

 

Zij wurgden de vloek. God

 

zaliger hebbe zijn ziel.

III

Veertig, allerzielen:
hoop aamechtig geworden
op de grafterpen van
mijn nachtgedachten,
je hoge schouders.
Kerstmis: de dood
krankzinnig geworden:
ik sloot hem op voorgoed
met eigen vereelte handen.

Mijn hart sloeg slagen over:
er liepen duizend duizelige
kevers overheen. Het winterkanaal
bezat een magnetisch vermogen maar
ultiem dwong ik mijn fiets naar
de voet van de zwarte bomen.
Nog in de lente was
het water donker van
verleiding, maar toen
reeds reed ik vast naar
het wolkengebied waarin ik
mijn moeder herkende.

En toen ontsprong een
gedicht als een bron.
Het verdovend gefluit
van het lot stierf uit.