De Vlaamse Gids. Jaargang 58



[pagina 20]
Michel Bartosik Familieportret in een trui van wolken voor Louise, mijn vrouw Ik hurk in de gevoerde hemel van de herfst met een gobelin van geduld met de grijze haren van een harp met de cello van mijn verdriet. Daar wandelt mijn vader in parken waar zeepbellen wolken worden en geeft elk stofdeeltje de naam van een sneeuwvlok. Daar zit mijn moeder in een stoel van zout en zingt: met de regen op de ramen lopen evenwijdig mijn tranen. En op het voorhoofd van dit knielend jaargetij wordt in een vrouw langzaam mijn vrouw zichtbaar. Mijn stem vloeit naar spiegels, haar communicerende vaten. De tijd is een vijver in de oceaan. De wolken klappen als een deksel over deze rinkelende handenkraal dicht. Glimlachend achter het vergulde glasraam van de tuberculeuze zon.