De Vlaamse Gids. Jaargang 58

[p. 19]

Michel Bartosik

De dichter is de herder van de dood

In zijn spiegel (in zijn verstopte badkuip)
baadt zich Heer Herfst.

Nu rangschik ik u standbeelden
in het zorgvuldige landschap.
En leg op uw marmeren hand als
een zachte stempel mijn hand
opdat in de geverfde wind ik
u zou herkennen.

Ik verdwijn in mijn pupil en verdwijnt.

De infinitief windt en wikkelt waar
zij met haar staart
zich doorstak zich om mijn stem.

Zoals: de regisseur van hout,
de ingewanden van het oog.

Meubels en stenen: ik word geschreven,
wordt het niet.

Maar in deze weerkaatsende wereld
tamme ontsmette spiegels rammelt
mijn vlezig geraamte, branden mijn namen:

De ridder van de ruimte krijgt
mijn handschoen in het gelaat.
De bladeren zullen voortaan met minder
omhaal roesten aan de bomen.

Ik was het die morgen Heer Herfst
opvoedde. Zoals een tiran
zijn slaaf. De dichter mild
zijn woord.