De Vlaamse Gids. Jaargang 58



[pagina 18]
Michel Bartosik Het licht voor mijn vader Vrees mij niet mijn vader want ik ben zonder wapens en onze handen wonen in elkaar zoals het bloed in de regen groeit en gij weet het niet. En wanneer ik als een standbeeld de laatste takken hef als armen, als takken. En wanneer mijn lippen dalen als een vaandel. En het land braak ligt als een tuin in de windstilte van Maart. Vrees dan niet voor mij mijn vader, maar de straat bewaart slechts het staal van de dauw, de gedode dag, de zachte moord op de milde vader van vlees: en gij weet niet dat ik u slechts kan weren met de kwetsbare palm van mijn hand. Want als een late verwondering, als een genadeslag staan met vermoeide vergeelde vingers getekend, de kreten in de verschaalde sneeuw, aan de straatkant van de ramen: Waar gingen de gevleugelde dieren? Waarom zwijgen de ontdekkingsreizigers, zij die alle woorden kenden, woorden als kathedralen? Wat voorbij is smeult nog nauwelijks en ik was de laatste feestganger en ik kan niet zwijgen. Want ik heb het huis slechts gekend als een zacht gebogen gebaar. De verontschuldiging beschaamt de verantwoordelijkheid en de man die het kind verliest als pluimen heeft het licht gescheiden van de jaren, als een handvol fruit. Aldus reeds rijst de oudste boom uit de veders van uw zachte oorlog: maar ik draag het vuur van de verloren vleugel.