De Vlaamse Gids. Jaargang 57

[p. 6]

A. Roland Holst

Zijn moeder

Na een lang en laf leven moest zijn lot
hem een jankerig doodgaan nog opdringen.
Zijn kist was van het kostbaarst eikenhout
en in de kerk had men vroom staan te zingen.
Meneer pastoor sprak nog een dankbaar woord
voor wat hij soms aan de armen had geschonken
(uit woekerwinst). Toen werd de dienst gestoord:
een man kwam overeind, en klinkklaar klonken
woord voor woord zijn woorden: Hij was een schoft,
hij kan niet diep genoeg begraven worden.
Alleen in sluwe lafheid overtrof
hij wie ook, hij, de goorste van de goren.
Morgen is weer een dag, eindlijk een dag
- God zij geprezen - zonder hem. Ons dorp is
genezen van een etterwond - de vlag,
steek de vlag uit; wij zijn niet meer verworpen!
Toen kwam een arm mens naar die dure kist.
Zij legde, in tranen om dat dode loeder,
wat bloemen neer en stamelde bedeesd
als om vergeving, want zij was zijn moeder.

[p. 7]