De Vlaamse Gids. Jaargang 57

[p. 15]

[Gedichten]

Dit is echt

Je zou zeggen
net een schilderij van Willaert:
de weg recht naar de kerk
de rode huizen van het dorp
het witte hekken vers geverfd
en de verrukkelijke zon van maart
die alles echter maakt.
En 's avonds als de lichte mist
de kleuren dempt
en slechts de zon nog fel oranje is
staat alles stil -
alleen de zwarte stippen in de lucht
bewegen: vogels
en de kinderen spelen op straat
hun rode bal verdwijnt
achter de bomen.

[p. 16]

 

De bloemen op het kerkhof

 

zijn al lang verregend of verdord

 

voor ik besef dat ik dit jaar

 

niet heb gelet op het vergelen

 

van de bladeren

 

of op het donkerder wordende water

 

en in de late namiddag het natte gras;

 

ook niet het tateren van de

 

verzamelende zwaluwen heb ik gehoord

 

noch het verrukt geschater

 

van de vlaamse gaai in de zeldzame bomen

 

De herfst gleed haastig en onmerkbaar haast

 

aan mij voorbij

 

terwijl ik luisterde en keek

 

naar ontroerende tekens van nieuw leven.

[p. 17]

Gedicht om te onthouden

Aardappels schillend
aan het smalle keukenvenster
met het kleine stukje hemel -
grijs en tranerig licht
valt over de weke stengels
van steriele serreplanten
bladerloos bijna
en met fletse bloemen
onuitstaanbaar lelijk.
Grijs stof maakt
vingertoppen en handpalmen
droog en dringt tot in de groeven
voorlopig onuitwisbaar.

Op foto's en in nieuwe spiegels
zien we de rimpels reeds:
we worden oud en
sterven elke dag tot aan de dood.

[p. 18]

Een gelofte

De hoofdzuster van de materniteit
loopt zorgzaam rond op blauwe klompen
en kijkt argwanend naar
de jonge vaders in hun strakke jeans.
Maar voor de baby's is ze heel erg lief;
soms kiest ze zich er eentje uit -
in stilte -
dat ze dan met meer dan de gewone zorg
komt voeden en bemoederen
en christelijke namen geeft.
Een beetje spijt draagt ze dan
over haar zo maagdelijke blauwe bloeze
en in haar hard-gesteven voorschoot -
maar bij het plechtig doopsel
voelt ze zich alweer gesterkt;
luid zingt ze de gebeden mee:
een ernstige vermaning voor
de andere aanwezigen.

Patricia Lasoen