De Vlaamse Gids. Jaargang 56

[p. 16]

Vergeten grens

Wie geeft het geduld een prooi om te verslinden
en tekent een verdrag met de ontijdelijke Tijd
achter welke mond
schuilt in reien van regen
verzegeld het woord
dat men voorbij de stilte hoort
of wordt het kermen van een dier in nood
van de verbaasde welp
uit de moederschoot
ergens verzacht verbonden en verhoord?
leer mij nu lopen zonder handen
verdring het doodsbeest dat mijn wachten hoort
want er kleeft zilver op mijn tong
die wit van weelde op gevlekte ribben zong
naakt is de liefde nooit
als men voorbij de aankomst is
en wat men duister een verleden noemt
verbrandend in de nacht een wassen bloesem dooft

want het geduld wordt als weerpijn ervaren
in nerven van een zouter zand
loopt ook de Tijd zichzelf voorbij
niemand tekent de wonde
al druppelt in zijn slaap
ondeelbaar het waarom

en met de vraag blijft ook het antwoord uit
achter de tanden worden woorden hol
als een gelooide winterhuid
ruilt men het leven dat men toekomst noemt
voor een bestendige verzekering
zo veilig is geen dier
zo weerloos is geen vagebond
en als men 's morgens opnieuw dekking zoekt
voor wat men haveloos vermoedde
als de nacht begon
een waaiboom in je dromen wenkte
meteen de welvaart in je ribben dringt
de stem van de reporter
de hongerdood in Pakistan
een pikturale waarde van Vermeer
WAT WIL JE NU NOG MEER?

luister
het is de lava niet
of een verborgen megaliet
die in de snelheid
van de toekomst ploft
geen steen der wijzen
is de oorsprong van dit vuur
het middelpunt van dit geluid
de aarde rolt
het licht voorbij
het zijn de mensen van de zomer niet
die met de kastanjetten spelen
op de achtergrond
is het de oude dood die met de leegte danst

en wanneer dan
zal spreken
het buideldier
want ook het burlen
van de herten
ontvlamt de cirkel niet
waarin de Tijd zichzelf besluipt
in ruil voor vrede die hij wenst
de mens altijd de mens

Lucienne Stassaert