De Vlaamse Gids. Jaargang 43

[p. 329]

Posthume verzen
door Gaston Burssens

Meer dan een schilderij

Zo schoon een vers heb ik nog nooit geschreven
als wat nu volgen gaat.
Schoon in de zin van bovenaards
met onderaardse vossenstreken.
Een schaap dat om zijn voedsel blaat.

Een vers abstract-figuratief,
een amalgaam van lijnen en ideeën
en in een lijst die voor zichzelf moet spreken,
definitief.

Een schaap in barensnood,
dit vers dat een gevoelloos hart moet breken,
trots al de gaven en de gebreken
van dood is dood in de voldragen dood.

Omdat ik niet met de helm ben gestorven
merk ik, helaas, ik heb mijn schoonste vers verkeken
Een schaap gaf zich, zelfs kaal geschoren,
nog nooit zo bloot.

[p. 330]

De korrel zout

Ik heb gezocht naar een verloren schat
van klatergoud en van oud ijzer.
En toen ik hem gevonden had,
later, te laat, als mij de grote wijzer
van mijn horloge op de waan gewezen had.
was ik een uurtje wijsheid wijzer.

Maar hier, - te nemen met een korrel zout -
waar ik nu op mijn lauweren van goud,
van echt goud, zweef te rusten,
voel ik mij trots mijn dolste lusten
aan een verlamde wijsheid oud.

't Is niet een last met anderen te delen,
die lust waaronder ik gebukt ga.
Maar zal ik ooit zo'n schat kunnen verhelen
nu dat ik hier in 't goud
voorgoed
voor schut sta?

Laatste hoofdstuk

Het zwerven op papier is hier vergeeld
en enigszins beschimmeld door de schoonheid
der desolate ruimte.
Een schoonheid die voorafging aan de vroomheid
die ik verzuimde,
óók op papier.

En toen heb ik gezegd: ziehier:
lees het zoveelste hoofdstuk pagina zoveel
waar staat geschreven dat elk deel
dat ons niet toekomt aan het Niet wordt afgedragen

En zo is het gebeurd, en 't pleit beslecht.
De schimmen zijn niet slecht,
welnee, zij zijn alleen maar onbekwaam
te zwerven in het rijk van de bestendigheden.

Het zwerven wordt hier niet bepaald, helaas,
door liederen en omstandigheden.