De Vlaamse Gids. Jaargang 38

[p. 350]

Buitenaards bezoek
door Gerard Walschap

WIJ dienen dus rekening te houden met de mogelijkheid dat buitenaardse vliegtuigen, bemand of niet, doordringen tot in onze dampkring. In welke mate men aan deze of gene waarneming geloof mag hechten heeft minder belang dan de klaarblijkelijkheid dat men de mogelijkheid niet meer kan verwerpen, dat alles afwijzen nog dwazer zou zijn dan alles klakkeloos aannemen.

Het doel van deze hypothetische luchtschepen kan al niet anders zijn dan wat ons dezelfde tochten doet voorbereiden, nieuwsgierigheid en zin voor avontuur, maar er kunnen nuances van vijandigheid of welgezindheid bijkomen die voor ons van levensbelang zijn. Europa wilde in de Nieuwe Wereld fortuin zoeken en beschaving brengen, maar door wederzijds onbegrip en misverstand heeft het er eerst en vooral de inheemse bevolking bijna geheel uitgeroeid. De ontmoeting tussen twee planeten zal nog veel meer gelegenheden tot misverstand bieden. Daarom is het beter ernstig de hypothese te bespreken dan te wachten op een landing.

Het nieuws dat misschien nog een andere planeet in ons melkwegstelsel is bewoond en dat haar bewoners ons misschien over kort zullen bezoeken, is belangrijker dan al wat zich tot nu toe in de geschiedenis van het mensdom heeft voorgedaan. De door de moderne metingen reeds absurd geworden oeroude voorstelling, dat de aarde het centrum is van de cosmos en dat deze geschapen is voor de mens, wordt er door weerlegd. Een uitwisseling van heelalkennis tussen twee bewoonde planeten, moet voor beiden leiden tot meer dan de som van beide wetenschappen, doordat beiden erdoor zullen beschikken over twee verschillende observatiepunten.

Concretere bespiegelingen zijn nauwelijks mogelijk. Men wil graag hopen dat o.a. de bezoekers ons slechts vijftig jaar voor zijn in geneeskunde, dus zo ver als wij over vijftig jaar zullen zijn, gewapend tegen de kanker, in het bezit van het geheim der honderdjarigheid, maar daarvoor moeten het mensen zijn als wij, onderhevig aan onze ziekten, en daaromtrent weten wij niets.

Ook de verbeelding strikt in toom houdend ziet men wat het contact met buitenaardsen voor ons onvermijdelijk moet betekenen en dan begrijpt men moeilijk de stilte die er rond gecultiveerd wordt.

[p. 351]

Men kan deze deels verklaren door een onbewust in werking tredend verdedigingsinstinct. Elk levend wezen dat gekwetst wordt ontwikkelt rond de wonde een automatisch verdedigingsstelsel. De geest doet hetzelfde. Hij tracht een bruuske noodlottige tijding niet te geloven. De moeder neemt niet aan dat haar kind ten dode is opgeschreven. Zij ziet het lijk en nog verweert zij zich. Ik kan niet geloven dat hij dood is. Zij neemt langzaam op wat zij niet ineens kan optillen. De openbare mening schijnt thans iets dergelijks te doen met een mogelijkheid die zij niet kan overzien: in twijfel trekken, van zich afwerpen omdat het nog niet zeker is, licht opnemen in de hoop dat het wel zo erg niet zal zijn.

Dit verklaart echter niet waarom competente instanties, b.v. van de luchtmacht, geheimzinnig doen. Zij hebben natuurlijk een prestige te verspelen, maar nu zij met de hypothese rekening moeten houden, moeten zij ook maatregelen treffen en daartoe behoort tevens voorlichting van de openbare mening. Behalve het verbod op vliegende schijven te schieten en het uitdelen van waarnemingsapparaten is ons daarvan niets bekend. Indien zij meer deden, b.v. met richtlijnen aan de openbare besturen, wordt dit geheim gehouden om een paniek te vermijden? Maar kan een paniek niet ook ontstaan uit het gevoel dat iets zeer gewichtigs wordt geheim gehouden en is zij te verwachten van een objectieve en bezadigde voorlichting die ook moet rekening houden met de mogelijkheid dat de hypothetische bezoekers heilbrengers zijn?

Evenzeer verwondert het zwijgen der sterrekundigen. Sedert jaren helpen zij onze verbeelding afstanden bevroeden met de duur van reizen aan menselijke snelheid te berekenen naar de zon en de sterren en nu het niet meer onmogelijk schijnt dat in deze ruimten werkelijk wordt gereisd, boeit hen dat verbazend weinig. Komen de bezoekers uit ons zonnestelsel, dan moeten de meningen over de bewoonbaarheid van minstens één der zonplaneten vermoedelijk worden herzien. Deze planeten draaien niet alle in dezelfde tijd rond de zon. Wij doen het in één jaar, de verste in 288. Nu en dan staat dus de zon tussen ons en een andere planeet en dan is de aarde van op die planeet wel moeilijk te bereiken. De leek zou dus wel gaarne vernemen of uit de datum der waarnemingen van vliegende schotels, de stand der zonplaneten te onzen opzichte op dat moment en een ruwe schatting van de reisduur iets op te maken valt omtrent de plaats van herkomst.

Buitenaardse wezens die ons bezoeken moeten thuis een wijd verspreide, de onze technisch ver overtreffende beschaving hebben opgebouwd. Sluit de sterrekunde die mogelijkheid radicaal uit of kan zij ze desnoods dulden? De enige voor bewoonbaarheid desnoods in aanmerking komende zonplaneet, Mars, heeft eenmaal in de kijker van één enkel sterrekundige kanalen getoond. Deze kanalen werden nadien als zinsbedrog verklaard omdat Mars zo weinig bewoonbaar scheen. De situatie is nu totaal anders. Nu moet de hypothese van buitenaardse luchtschepen worden gesteld. Zij

[p. 352]

eist ten allerminste een bewoonde zonplaneet, want een bewoonde planeet buiten ons zonnestelsel is nog fantastischer. Kunnen nu de kanalen kanalen zijn omdat er misschien vliegende schijven bestaan, of moeten zij zinsbedrog blijven, zelfs al zijn er buitenaardse vliegtuigen? Is het sterrekundig denkbaar dat er bezoekers van buiten ons zonnestelsel komen en zo ja, hoe moet men zich die reis voorstellen aan een snelheid die in onze dampkring met behulp van apparaten werd geschat op 9 à 14000 mijl? Als men onmogelijke interplanetaire reizen berekende alleen om ons een idee te geven van interstellaire afstanden, mag de leek wel vragen hem ruimtevluchten te becijferen die de verbeelding van de wereld bezig houden, te meer daar er geen paniek, geen verraad van militaire geheimen van te vrezen is, en het geen sterrekundige verplicht in buitenaardse luchtlijnen te geloven.

Niet minder verwondert de gereserveerdheid der technici. Zij hebben welbeschouwd nog niets substantieels gezegd. Zij moeten nochtans de minst sceptischen zijn, want zij beweren over vijftig jaar hetzelfde te zullen doen, onze bezoekers een tegenbezoek te brengen. Wetend welke moeilijkheden zij nog moeten overwinnen, kunnen zij zeggen welke onze bezoekers hebben overwonnen.

Er is een indrukwekkende kennis van de prehistorie opgebouwd met behulp van wat schedels, dijbeenderen, vuurstenen en grotten. Van uit de hypothese der luchtschotels kunnen technici zeker een en ander opmaken omtrent de technische beschaving die ze uitzendt, want zulke tuigen worden niet in een weide opgelaten door nomadische herdersstammen. Indien de bezoekers technisch zeker radio, radar en fotografie kennen, volgt daaruit dat zij onze planeet in beeld hebben gebracht, onze stemmen in de ether opgevangen en even goed begrepen als wij de vergeten hiërogliefen- en spijkerschriften konden ontcijferen. Dan volgt daar ook uit dat zij tot ons kunnen spreken, gezwegen van het neerlaten van documenten en dan rijst de vraag, gevaarlijk voor de hypothese zelf der buitenaardse schotels, hoe de bezoekers enerzijds zo nieuwsgierig naar ons kunnen zijn dat zij naderen tot in schotsbereik en toch elk contact vermijden.

Het is beter niet te vragen waar de theologanten blijven. Wij weten hoe voorzichtig en traag zij zich uitspreken over wonderen en verschijningen. Niet vóór het bestaan ener tweede bewoonde planeet zal bewezen zijn, zullen zij verklaren waarom de Schrift hiervan geen gewag maakt. Voordezen dient het tot niets zich tot hen te richten met de theologische vragen die de leek zich in het licht der hypothese stelt.

Is eenmaal een hypothese gesteld, dan worden alle wetenschappen uitgenodigd er hun licht op te werpen. Met de hypothese der buitenaardse luchtschepen is het nog zo ver niet en dat verbaast terecht de man in de straat. Hij meent dat het eerste stadium, het verzamelen van waarnemingen om de veronderstelling te wettigen, moet overgaan in een tweede dat de veronderstelling toetst aan diverse wetenschappen. Het talmen met deze

[p. 353]

studie, terwijl hij toch weet dat leidende instanties er levendig belang in stellen, geeft hem het gevoel dat hij onkundig gehouden wordt van iets dat hem aangaat met leven, have en goed, het gevoel dat de mensheid hierin behandeld wordt als een klas vol kinderen die niet te veel mogen weten. In Frankrijk is op eenzelfde dag, tijdens dezelfde uren een grote meteoorsteen gevallen en uiteengesprongen op het strand van Dieppe, terwijl een tweede meteoorsteen juist op een vliegveld viel en zonder knal spoorloos verdween, toen de bewaker even zijn rug draaide. De kranten wijdden er twee berichten aan, zeer geruststellend omdat het meteoorstenen betrof, alsof het elke week meteoorstenen regent.