De Vlaamse Gids. Jaargang 38

[p. 341]

Het vredige maanlicht (Away to moonlight)
door D'Arcy Niland (Australië)

DIT is een naam zonder een plaats. Zo wordt gezegd, en zo werd het reeds lang geleden gezegd. Voor mij is het echter wel een plaats, een bezit, en daarom kwam ik en ben ik er gebleven.

Mijn vader bracht mij groot. Hij schrobde mij in de kreken van de ‘Bush’ en voedde mij uit een tinnen bord. Hij zegde: ‘Gij gaat overal met mij mee, geheel Boomerang door. Waar ik ben zult gij zijn, altijd.’ Ik zat rond kampvuren met hem. Ik vlijde mij tegen zijn warm lichaam onder de hemel. Ik droeg nooit meisjeskledij. Ik droeg jongenskleren en zag er uit als een jongen. Hij vertelde mij verhalen, en ik stelde hem vragen. Hij zegde dat de wereld draaide als een wiel, maar hij wist niet waarom. Hij zegde dat de zon zo voordelig was, dat de mensen ze zouden verkopen, indien zij maar een middel konden vinden. Hij nam me mee naar schaapscheerderijen, wijngaarden, houthakkerskampen, talkmijnen, suikerrietvelden, banaanplantages en ik groeide op die manier op en ik werd zijn gezellin en de vrouw die zijn huishouden deed.

Hij was taai als een zweep. Ik gaf er mij geen rekenschap van hoe klein hij was, tot ze hem uit de schacht haalden: dood. Hij viel er in, in de duisternis, op weg naar huis van een drinkpartij bij de winkelier. Hij had niets; alleen een klein pakje opaal. Ik was toen twintig. Ik bleef er voort wonen, het werk voortzettend in de schacht en de mijn. Ik redde mij wel.

Toen daar een vreemdeling kwam, leerde ik hem het werk. Hij had geen geld, geen uitrusting, geen plaats om te slapen. Hij nam soms zijn maaltijden met mij. 's Avonds speelden wij kaart. Wij speelden voor lucifers. Dan voor kussen. Ik wilde geen kussen, en zegde het hem. Hij lachte.

Hij zegde: ‘Ik wed dat men evengoed met prikkeldraad zou kunnen worstelen als met u.’

Hij was een korte goed gebouwde man met vlugge ogen en met een baard die er op een dag zwart uitzag. Hij riep me zekere avond en ik ging binnen. Hij zat op zijn brits en was zijn schoenen aan het uittrekken. Hij keek op en zegde: ‘Wilt ge met mij trouwen?’

[p. 342]

Hij stond op en legde zijn armen om mij heen. ‘Ik wil u’, zegde hij, dicht bij mijn oor. ‘Gij weet niet hoe erg.’

‘Ik moet erover nadenken.’

‘Denk na. Gij kunt zo geheel uw leven niet slijten. Eens moet er toch een man in komen.’

Dat was juist. Er zou een man voor mij zijn. Ik zou weten wanneer het de geschikte was. Of zou ik hem niet kennen? Ik wist niet of ik mij zelf iets aan het wijsmaken was. Ik zou mijn gehele leven kunnen wachten. Ik zou kunnen wachten, als ik maar wist. Ik wist het niet, en toen ik dacht dat ik een sprookjesprinses was die op haar prins wachtte, voelde ik mij dwaas en eenzaam, omdat ik juist geen prinses was en prinsen niet bij vrouwen komen zoals ik.

Ik zou mijn leven maken met deze man.

Hij zegde dat hij bij een volgende gelegenheid schikkingen zou treffen in de stad. Inmiddels zegde hij dat hij er geen bezwaar in zag, dat ik bij hem mijn intrek nam en dat ik voor hem zijn vrouw zou zijn. Ik wilde niet. Ik liet hem mij kussen, ik liet hem mij aanraken, maar ik bood hem weerstand. Ik worstelde om de afsluiting tussen ons te houden, maar ik had het ook zwaar. Hij werd bokkig en woest en dan lachte hij en zegde mij wat een vervloekte foltering een vrouw kon zijn.

Ik voelde onbehagen en verwarring. Toen ik meeging naar de winkel vroeg de baas mij wanneer de bruiloft plaats had. De vrouwen zegden dat ik een goede man had en dat we een goed paar zouden vormen. Ik voelde mij fier en gelukkig. Ik voelde dat ik niet alleen was. Ik wist dat ik toebehoorde.

Dan werd het pleit beslist, maar niet door mijn toedoen. Een vrouw kwam naar het veld, voor haar veertiendaags verlof met haar vader. Zij was aantrekkelijk, op de manier van de stadsvrouwen. Ik ken de mannen. Althans sommige mannen. Voor hen is het altijd paartijd. Hij ging weg met die vrouw toen ze vertrok.

Ik dacht aan die aantrekkelijke vrouw. Ik had geen witte slanke handen zoals zij. Mijn lichaam was al evenmin slank. Mijn haar was zwart, het zelfde, maar ik kon het nooit opschikken zoals zij dat kon. Zij had een zachte stem. Ik trachtte woorden te zeggen zoals zij het deed. Ik kon niet.

De maanden gingen voorbij en hij kwam terug, mager en bruin verbrand, en hij kwam naar mijn deur en duwde ze open alsof hij er nog thuis was. ‘Ik heb u gemist’, zegde hij.

‘De winkelier kan u onderkomen en wat voedsel bezorgen’. Ge zegt dat aan een vreemdeling, en hij was een vreemdeling.

‘Ik beging een vergissing’. Hij meende het. ‘Met haar kon het niet duren. Niet zoals met u. Vast. Gezellin voor een man. Laten we weer samen zijn.’

[p. 343]

Ik dacht aan de goede dingen in hem en ik hield nog van hem, zoals men van een katje houdt om zijn gestoei. Hij wilde met mij leven. Hij wilde mij als vrouw en als levensgezellin maar niet met een ring aan mijn vinger. Ik wilde niets meer te doen hebben met hem die zich op haar slanke heupen had gelegd. Hij zou wegvliegen als distelpluis, zo er nog een vrouw was.

‘Daar beneden aan de helling-daar woont de winkelier.’ Ik wees het hem aan de deur. ‘Hij zorgt wel voor u.’

Hij schokschouderde en ging buiten.

_**_*

Een man kwam naar het veld. Hij was groot en sterk en met een goed gezicht. Hij had een stem die een mijl ver droeg. Toen ik hem zag zegde ik: ‘Deze man is de mijne. Ik zal hem wegnemen van elke vrouw hier.’

Ik ontmoette hem in de winkel en vroeg hem op de thee bij mij. Ik ging 's namiddags buiten en schoot een konijn en toen hij kwam gaf ik hem de beste stukken, gebakken tot stroopkleur. Wij speelden kaart na de thee. Wij speelden voor lucifers. Dan zegde ik hem dat we voor kussen zouden spelen. Ik deed het voor de grap, maar hij zag er ontsteld uit. Dan lachte hij en zegde dat het voor hem goed was. Ik zegde hem buiten te gaan; wat dacht hij wel?

Hij verhief zijn hand in protest: ‘He, ogenblikje. Gij hebt het voorgesteld. Wat is de bedoeling? Ik zou zoiets nooit durven zeggen hebben.’

‘Gij waart vlug genoeg accoord.’

‘Natuurlijk-dat zou elke man zijn.’

‘En ge vondt mij gemeen.’

‘Kalm aan. Ik niet. Indien ik u wil kussen, dan doe ik het, en het zal niet afhangen van een kaart. Gij hebt mij hier gevraagd en ik kom deftig en met deftige bedoelingen. Hou nu op met dat gesar, zit neer en deel. En laat het voor lucifers zijn.’

Ik was toen zeker. Hij kwam elke avond om te kaarten en te praten. Hij kwam van de streek van Snowy River; hij had alles geprobeerd, van het mennen van paarden tot het werken in de stad. Hij vond een goede laag opaal en verdiende geld.

Toen hij die avond weer kwam en ik de kaarten haalde, zegde ik hem dat we voor kussen zouden spelen.

‘Geen sprake van’, zegde hij.

‘Ik meen het’.

Hij keek me aan. Dan greep hij mijn hand en trok me op zijn knie. Hij zegde: ‘Gij zijt een wildebras. Ik zou u kunnen neerhalen en mijn merk in u branden.’

‘We zullen maar voor lucifers spelen’, zegde ik.

[p. 344]

Hij bezeerde zijn been en dacht dat een been in zijn voet gebroken was. Hij ging naar de stad en bleef drie weken weg. Hij zond mij een brief: ‘Ik kan niet meer wachten om u weer te zien’, schreef hij. ‘Ik wil u bekijken met uw haar los rond uw schouders en het rond uw gezicht zien fladderen zoals altijd. Ik wil uw ogen zien...’

En toen ik dit las, was er een grote aandrang van liefde in mijn hart voor deze man, een liefde zoals het borrelen van water. Maar ik bekeek mijn handen, die eeltig waren zoals die van een man. En de fijne rimpels rond mijn ogen zoals de vlechten van een mand. De zolen van mijn voeten waren lederen kussens. Ik rook naar zweet en naar aarde. Mijn vlees was hard en mijn borsten waren klein en zoals spieren. Ik was die man niet waardig.

Ik hoorde een man zingen in de nacht. Ik wist dat het Jim niet was. Hij schopte de deur open en bleef daar. Zijn hemd was open tot aan zijn buik. Het haar was nat op zijn borst. Hij kwam binnen met een fles in zijn hand. Ik had geen schrik van hem. Ik heb mannen dronken en nuchter gezien, doende wat mannen doen, op de wijze die mannen gewoon zijn. Hij was zo.

‘Gij vondt hem beter dan mij, eh? Gooi me buiten en neem hem binnen. Ik zal u tonen wie gij toebehoort.’

Ik wilde hem niet kwetsen. Ik wist dat hij dronken was. Ik begreep hem, maar ik voelde niets voor hem, zelfs geen medelijden. Hij zwijmelde over de vloer en trachtte mij te grijpen terwijl ik voor hem stond, en hem in het gezicht staarde.

‘Ik begeer u’, zegde hij met wilde ogen en vochtige lippen. ‘Joost weet hoezeer ik u begeer. En ik zal u hebben. Gij kunt me niet buitenjagen als een hond. Ik was goed voor u.’

‘Ga naar uw hut, Mac’, zegde ik hem.

Zijn gezicht betrok. ‘Gij denkt mij te kunnen laten vallen voor hem. zo maar. Ge zijt maar een slet.’

Ik ging naar de deur en deed ze open. ‘Ga nu.’

Hij kwam op me toe en greep me beet. ‘Ik zal u nemen’, kreet hij. Ik zal u nemen, al moest het mijn laatste daad zijn. Gij kunt me niet als vuil behandelen.’

Met een krachtig gebaar deed ik mijn hoofd op de brug van zijn neus neerkomen. Ik weet waar men een man kan pijn doen met een kniestoot, en ik hief mijn knie omhoog. Hij rolde kreunend op de vloer. Ik draaide hem op zijn rug, en knielde. ‘Mac, zeg hier niemand iets van. Jim zal u doden als hij het verneemt.’

Hij probeerde te spreken, maar kon niet. Ik wilde hem dat niet aandoen. Hij huiverde en kokhalsde. Hij geraakte te been en wankelde. Ik ging op zij en hield hem in het oog. Hij keek me aan en riep: ‘Gij

[p. 345]

schrale kip. Ik heb betere vrouwen gehad dan gij ooit zult kunnen zijn. Echte vrouwen. Niet zoals gij-halve mannen.’

Hij zegde nog meer, maar ik weet dat hij het alleen zegde omdat hij geraakt was.

Jim kwam naar huis. Hij sloeg zijn armen om mij heen. Het was alsof hij dood was opgehaald van de bodem van de zee en ten slotte toch nog leefde. En hij maakte de dozen leeg vóór mij. Het zag er allemaal donzig en zijig uit.

Ik had er niet meer genoegen aan beleefd, indien hij diamanten had bovengehaald. Ik wist niet wat te zeggen. Ik kon geen lieve woorden zeggen. Ik wilde ze zeggen, maar was te beschroomd. Ik had nooit nette kleren gehad.

‘Gij zult er als een prinses mee uitzien’, zegde hij.

Ik was zo verheugd, maar trok een teleurgesteld gezicht. ‘Gij houdt niet van me zoals ik ben.’

‘In orde’, zegde hij. ‘In het vuur ermee’. Hij scharrelde alles bijeen en droeg het hoopje naar het haardvuur. Maar ik riep uit-Nee! En hij kwam grinnikend terug.

‘Gij wilde vogel’, zegde hij. ‘Ik had ze voor een speciale gelegenheid gekocht. Kijk!’

Hij haalde een doosje te voorschijn en er stak een ring in.

‘Gij hebt het dan toch gemeend?’

‘God almachtig, hoe moet men u eigenlijk overtuigen? Dacht gij dat ik u voor het lapje hield? Dat ik niet zou terugkomen? Dat een griet in stad mij aan de haak geslagen had?’

Dat had ik inderdaad gedacht, vol vrees.

‘Toch niet gedacht dat ik in de stad een kapotte deur ging herstellen zeker?’ Hij trok mij tegen zich aan en lachte. ‘En luister! Wij blijven niet hier voor onze wittebroodsweken. Maar waar? Geen verd... steden!’

‘Neen.’

‘Neen. Wij brengen onze wittebroodsweken door, ver van de mensen, wij twee, zoals het hoort. Moonlight! Daar gaan we heen. MOONLIGHT! Wij twee. En ge kunt die kleren voor de gelegenheid dragen. De dominee zal klaar zijn volgende week. Ik sprak met hem. Hij brengt alles in orde.’

Ik kon hem alleen stevig vastklemmen en zeggen: ‘Ik ben blij dat het vlug komt.’

Sommige mensen vonden het vreemd. Ze lachten en zegden dat hij zich niet moest bedrinken op de slemppartijen te Moonlight. Zij gaven mij de raad er de bruidsuite te nemen in het beste hotel aldaar. Ik voelde me vreemd in vrouwenkleren, maar de vrouwen staarden mij aan en zegden dat ik er fijn uitzag. Wij pakten onze zaken bijeen en gingen met een rammelend wagentje over de heuvels de streek van het struikgewas in.

[p. 346]

Wij sioegen onze tenten op in de hoofdstraat van Moonlight. Er was nu alleen gras. Wij gingen eens in de oude winkel kijken. Alles viel in puin. Geen vensters, geen deuren. Vleermuizen kampeerden er. Het licht wierp overal witte strepen en het was er tochtig.

Dit was Moonlight, en het was niet meer dan een kloof die de heuvels inliep. Eens zag de kloof wit van tenten die als paddestoelen oprezen, en de kreek krioelde van mannen die met pannen en ziften doende waren. Het waren brallende mijnwerkers in mollevellen en rode hemden, en lustige vrouwen kwamen uit de stad om hun vermaak te bezorgen tegen hoge prijzen.

Nu was er niets, tenzij de bloesem van de pruimelaars op de heuvels en de kreek die in de zon glom en de spookachtige gomboom. Er was de blauwe rook die van ons vuur omhoog kringelde en de geur van spek. Er was de schijn van de maan bij de invallende duisternis, en de sterren die flikkerden als het vuur van de inlanders.

Hij beet in mijn oren en lippen. Hij deed me geen pijn. Ik zette mijn tanden in zijn bruine keel maar beet niet. Ik klemde ze daar op het vlees als een zachtaardige hond het wild.

Hij rook goed, de goede zuivere reuk van een man. Er was het witte dak van de tent en de schaduw van een spar dwars er over. Er waren de nachtwind en de nachtelijke geluiden. Er was het geblaf van een vos in de heuvels en het geroep van een wulp en de betovering van slapende vogels.

Deze man beminde mij daar in de wildernis en ik beminde hem. Er was niets anders in de wereld, alleen hij en ik en één bloedstroom voor ons beiden. Dit was een groot geluk, en des te groter omdat ik wist dat ik een vrouw was. zoals andere vrouwen zijn.

_**_*

Wij waren pas een dag terug, toen iemand het aan Jim vertelde en hij drong in Macs hut en sleurde hem buiten. Mensen kwamen. Mac wilde niet vechten. Hij bleef maar zeggen: ‘Ik had er een te veel genomen, Jim. Ik wist niet wat ik deed.’

Maar hij moest vechten. Hij had geen kans met Jim. Jim radbraakte hem, en hij viel vernietigd in het stof. Niemand onder de toeschouwers verroerde, zelfs de vrouwen niet. Ik knielde neer en hief zijn hoofd op. Bloed vloeide uit zijn mond. Stof was zwart en dik geworden in het bloed op zijn gezicht.

Jim zegde: ‘Laat de ploert gerust. Of betekent hij nog iets voor u?’

Ik keek Jim aan. ‘Hij betekent niets voor mij, Jim, maar men doet zelfs meer voor een hond. Gij hebt hem geslagen. Hij heeft betaald. Het is gedaan. Gij zijt een man. Raap hem op en draag hem daar binnen.’

Jim zei ruw: ‘Gaat op zij.’

[p. 347]

En hij droeg Mac zijn hut binnen en hielp mij zijn gezicht wassen en hem wat opknappen, alhoewel op zijn gezicht haat te lezen was en hij maar steeds bleef grommen.

Toen we die avond in bed lagen zegde Jim dat wij hier weg gingen. Hij zegde dat niets meer veilig was op de velden. Ge werkt uw handen krom en het kan even goed tegenvallen. Ofwel sterft ge van honger, ofwel eet ge als een koning. Maar er was meer honger dan koninklijke maaltijden.

Het had geen zin een hol in de aarde af te dalen en er modder uit te halen op uw zijde liggend, terwijl alleen geur van carbied in uw neus drong, onderwijl krabbend met een piek en met uitpuilende ogen rond te turen om de glans van een edelsteen te ontwaren. En er uit komen en naar huis gaan in de hete namiddag met gerommel in uw buik en hoop voor morgen. Helemaal geen zin, zei Jim, wanneer ge zoudt kunnen zijn waar ge de hele dag werkt en u kunt laten betalen door handen en zweet.

Ik zegde: ‘Ja, Jim.’ Ik bekeek hem zijdelings. Ik wist dat Mac iets met dit besluit te maken had.

Wij vertrokken een week later en toen we vertrokken kwam Mac Jim en mij vinden en zegde: ‘Laten wij het verleden vergeten, eh? Tot ziens en veel geluk.’

Wij gingen een heel eind stroomafwaarts te paard, geladen met onze uitrusting. Wij verbleven eerst een tijd in een tent en later bouwden wij een houten hut. Wij velden bomen met de kraanzaag. Wij gingen op pelsjacht en Jim bracht de huiden elke maand naar de stad. Hij was telkens drie dagen weg, maar hij verloor nooit tijd.

Davy kwam. Als een half wilde hond die zijn jong werpt in een rotsspleet-zo had ik Davy. Er was geen andere uitweg. Ik was aan het werk in het huis, toen de pijnen kwamen. Ik ging buiten om Jim te vinden. Ik wist niet dat het zo nabij was. Ik werd door paniek gegrepen. Jim was aan de overzijde van de kreek een boom aan het vellen, om een doorwaadbare plaats te maken. Ik moest tot de top van de helling klimmen vooraleer Jim mij zag. Maar ik geraakte slechts halfweg en ik viel neer en kroop onder een boom.

En zo kwam hij, geboren op de huid van de aarde op een bed van schors. Jim hield mij vast. Hij zegde dat hij me hoorde schreeuwen.

Hij was goed. Hij wist wat te doen. Ik was vol vreugde en de kleine baby sliep naast mij en ik kon niet geloven dat ik het gedaan had.

De jaren gingen voorbij en ze waren ons genadig. Jim nam Davy mee in de Bush en Davy kwam naar huis met konijnen en duiven die hem toebehoorden. Wij konden bestaan van wat de Bush en een stuk land ons opleverden. Er ontbrak ons niets. Jim bracht Davy op en toonde mij hoe ik hem moest opvoeden. Hij vertelde Davy dat hij veel kon leren uit boeken, maar dat hij nog meer zou vernemen bij zijn tochten door de

[p. 348]

wereld, waar hij mannen en vrouwen zou ontmoeten en zelf kon nadenken over de dingen.

De jongen hield van zijn vader. Hij was een grote knaap met rood haar, dat nog roder zou worden. Hij had grote heldere ogen. Een lieve glimlach. Ik wilde er meer zoals hij en een meisje. Ik had er een, maar het werd dood geboren; en ik had geen kinderen meer op de wijze waarop dat ene mij verliet.

In December dat jaar was er een grote hitte. De blaren krulden als veders. De kreek zakte op een uitzonderlijk laag peil en rood stof blies uit het noorden. De zon brandde als een blauw koplicht in de hemel.

Dan werd Davy ziek. Hij was tien jaar, en sterk. Wij dachten niet dat het erg was, maar zijn toestand werd slechter. Hij lag in zijn bedje doordrenkt van het zweet. Jim wilde hem naar een dokter brengen. Ik wilde geen dokter. Ik zou er hem zelf uit redden.

Davy ijlde op de morgen van de derde dag. Dan zakte de koorts en hij sliep. Hij sliep de hele namiddag en toen ik even ging kijken rond theetijd was er kleur in zijn gezicht. Hij opende zijn ogen en keek me aan. ‘Moe, ik heb honger.’

Ik wist toen dat hij zou beter worden. Ik ging naar de keuken. De buitendeur was open. Jim lag op de grond, juist buiten. Ik wentelde hem op zijn rug, en zijn ogen waren open. Het werd donker. De emmer water die hij van de kreek had meegebracht was op de grond leeggelopen.

Dood? Hoe kon hij dood zijn?

Ik bracht Davy een kop melk. Hij gulpte ze leeg en ging liggen. Toen ik had omgewassen zegde ik hem dat ik terug kwam, zijn bed zou opschudden en hem goed zou leggen.

Jim lag daar niet buiten. Straks zou hij binnenkomen en zijn armen rond mij leggen en mijn borsten in zijn handen nemen. Hij zou tegen mij aanwrijven en zijn mond op mijn hals leggen onder het oor en mij zeggen dat hij mij wel zou opeten.

Waarom stierf hij, een man zoals hij, die groeide als een boom?

Ik kon de stad niet ingaan. Ik kon Davy niet achterlaten, of hem meenemen in zijn toestand.

Ik schudde zijn bed op en wachtte tot hij sliep. Dan sloot ik de deur. Ik deed de keukendeur op slot. Ik nam een spade en een lantaarn en ging buiten. Ik dolf een graf en ik trok en rolde Jim er naartoe en legde hem op een deken. Ik wikkelde er hem in en liet hem dan zo zacht mogelijk in de kuil zakken.

De deur ging open en licht stroomde naar buiten. Davy stond op de drempel.

‘Moe, waar zijt gij? Wat doet gij?’

Ik liep naar hem toe. ‘Davy, ge moet in bed blijven.’ Ik zei bijna: ‘Wilt gij ook nog sterven?’

[p. 349]

‘Waar is vader? Kan hij niet komen en “Krib” met mij spelen?’ ‘Hij is op jacht. Ga nu maar naar bed en wanneer ik gedaan heb kom ik met u spelen.’

Ik begroef Jim. Toen ik binnenkwam zat Davy rechtop met het kribbord op zijn schoot. Ik nam een stoel en ging naast zijn bed zitten. Plots kon ik hem niet zien. Ik hoorde hem alleen en de verwondering in zijn stem:

‘Ween niet, Moe. Anders weent gij nooit, Moe. Ik word wel beter. Heus waar.’

Ik drukte hem tegen mij aan. Ik kon niets zeggen en er was niets te zeggen.

Ik moest Davy wel zeggen dat zijn vader naar de stad gegaan was. Ik moest hem zeggen dat hij langer zou wegblijven dan gewoonlijk. Dan, toen hij beter was. moest ik hem wel de waarheid zeggen. Hij trok het bos in en bleef uren weg.

Toen ik hem weerzag, zat hij op de kruiwagen naar het graf te staren. Hij sprak een hele tijd niet. Wij gingen naar de politie en zij kwam en nam Jim mee. Na het onderzoek werd hij begraven op de stedelijke begraafplaats.

Wij bleven daar verder wonen en Davy groeide op. Hij was groot en struis zoals zijn vader, al was hij maar achttien. En toen hij naar de oorlog trok, bleef ik en zorgde voor alles. Ik kreeg brieven van hem, goede brieven, luchtig, en vol van inzicht. Hij zegde in een ervan, dat, wanneer hij terugkwam, hij schapen zou houden. Maar hij kwam niet terug.

Hij verlangde niet veel, alleen bij mij te zijn, konijnen te vangen en te werken. Ik zag hem een eigen vrouw hebben en kinderen en veel zon krijgen. Maar dat zal hij nu niet doen. Hij is een deel van mij, dood, met zijn gebeente in de drassige jungle, hij die geboren was onder een boom in dit land.

Ik kocht een paard en tent en ging op weg. De wegen leiden overal. Ik heb erwten geplukt en maïs getrokken en fruit verpakt. Uit alle levens op aarde kwam deze man in mijn leven! Ik had hem evengoed niet kunnen ontmoeten. Ik had geluk. En niet iedereen had een zoon als Davy.

Ik had geen moeder gekend, hetzij de streek en de aarde die ik kende. De seizoenen zijn zoals vrienden die aan uw deur komen. Ik verlang niet meer. Magere en volle jaren. Zij wegen tegen elkaar op. Gij gaat verder.

Ik ga niet in een tehuis voor oude mensen. Ik heb een foto gezien van die mensen in zo een tehuis en een andere van een oud schip op de bodem van de zee, met vissen die de patrijspoorten binnen en buiten zwemmen. Niet veel verschil.

Ik ga werken tot ik erbij val. Ik ga sterven terwijl mijn bloed nog warm is, zoals mijn vader, zoals Jim, zoals Davy. Op de aarde neerzinken en sterven.