De Vlaamse Gids. Jaargang 37

[p. 631]

[Gedichten]

De vogel

De vogel heeft zich zelf

een grot van groen gevlochten

omdat de zon te scherp

wil kerven in zijn hart.

Omstoeid door wind, wacht hij

opwondren, moegevochten

tegen zijn droom, en draagt

een lome zomersmart.

Dit groen! Eén vleugelslag -

en door de blauwe velden

vliegt hij, veel heerlijker

dan andre dieren gaan.

Maar neen, hij wacht, hij wacht,

wellicht komt men hem melden

wanneer de tocht begint

recht naar de gele maan.

Het veldhuis

In mijn veldhuis aan 't avondraam met licht
lok ik nachtvlinders en een zwarte vogel.
Ik ben de bondgenoot der spin die zich
bij mij verscholen heeft en onbewogen

wacht op haar prooi, haar wellust en haar loon.
Eens weefde ik een web en lange dagen
wachtte ik ook. Toen kwam met plotse hoon
een westenwind mij uit mijn rag verjagen,

mijn werk verscheuren, kerven in mijn ziel.
Geen nood! Wij weten dat ons uur zal komen,
de spin en ik, wij weven steeds opnieuw,
wij weven trouw de draden onzer dromen.

Valère COOPMANS