De Vlaamse Gids. Jaargang 36

Nostalgie

Altijd dat afscheid, altijd 'tzelfde woord:
‘Tot ziens... misschien... ik bel je later...’
Ik ben zoo bang van 't donkre water
nu ik het ruischen heb gehoord.

En ik verlang zoo naar de daden,
die een zijn met den eigen droom...
Diep kwetst vernedering en hoon.
Wie met de nachten gaat te rade.

te uitgeput om nog te denken
en in het donker eenzaam ligt,
ziet toch alleen maar dat gezicht
en laat zich woordenloos weer krenken.

Altijd dat afscheid, altijd 'tzelfde woord:
‘Tot ziens... misschien... ik bel je later...’
Je knikt en drinkt een slok van 't water,
waarvan je 't ruischen hebt gehoord.

Johanna C. BACKER