De Vlaamse Gids. Jaargang 36

[p. 35]

[Gedichten]

Een late wandelaar

Een late wandelaar op straat,
het hoofd omhoog in de fluwelen gloed
der schemering; eenzelvig gaat
het klinken verder van zijn voet.

Wat brandt er in die mens? Zijn armen
slingeren vreemd in het lege licht.
Hij hoort het roepen van de zeekant
en raakt voorgoed uit het gezicht.

Ik tast hem na met dichte ogen,
ik houd zijn vorm vast in de wind
die als een donker dier komt opgestoven.

Ik weet niet hoe hij zijn angst overwint,
maar ik moet in hem blijven geloven,
als was hij een god of mijn eigen kind.

Nachtwake

De wagen van de zee rolt af en aan
door de verlaten velden van de nacht.
schermen van wind die openstaan
waaieren koel en zacht.

Ik ben de wereld peinzend toegedaan,
lopende met mijzelven wacht
tussen begrijpen en verloren gaan.
Liefde en pijn houden mij in hun macht.

De straten dalen alle naar het strand
onder een wolkendek van sterren.
Zuchten vergeten waar zij zijn ontstaan.

Ik ben alleen, ik leg mijn hand
tegen mijn ogen om het verre
blinken der wereld te ontgaan.

[p. 36]

Morgenlicht

De ramen gaan open, het kleine huis
opent zijn ziel naar de jonge dag
en vangt de geuren en het wit gesuis
der stilte, nagebleven van de nacht.

Het ademt in de kamers, steen en hout
bewegen in hun innerlijk; het licht,
dat in de stof zich een gestalte bouwt,
brengt leven en vergaan in evenwicht.

Ik loop langzaam van raam tot raam,
van horizon tot horizon,
een door het morgenlicht omarmde.

De dingen hebben nog geen naam,
zij staan zo koel en eenzaam in de zon
als eer de mens zich over hen erbarmde.

Schafttijd

De mannen sliepen op de warme grond,
de middag blauwde hoog en wit,
de lucht verzamelde zich in hun mond
achter de harde wand van hun gebit.

Zij lagen en woelden, terwijl hun huid
warm aanliep van het grote vuur
en in hun ziel de tijd werd aangeduid
als een verloren, stilstaand uur.

Toen riep de bel, zij stonden
even te duizelen en liepen zwaar,
als dieren door een zelfde juk verbonden,
loom en eendrachtig naast elkaar.

M. MOK