De Vlaamse Gids. Jaargang 35

[p. 283]

Sabinus

VOOR Sabinus beginnen alle goeie dingen met een V. Zoals vis, verkopen, Vrijdag, vrouwen. - Ik ben maar een nietig mensje, zegt Sabinus, en als je dan de wereld zo rond je ziet draaien, met diep in je borst de angst dat hij ieder ogenblik ontploffen kan, nou dan nijp je zoveel mogelijk van de wijn, die de dag je schenkt.

Iedere Vrijdag, om vijf uur 's morgens, steekt Sabinus zijn oude Ford vol vis. Verse vis, waarvan de schubben glinsteren als zilver. Hij trekt zijn blauwe schort aan, gaat de weegschaal halen, en slurpt inderhaast nog een warme kop koffie. Zo deed hij tien jaar geleden. Zo doet Sabinus heden nog. Tuf-tuf, rut-rut, rrrr. En de reis begint.

O nee, Sabinus denkt er niet aan zo vroeg in de morgen zijn vis te verkopen. Sabinus begint de dag met een ander doel. - Vijf jaar geleden marktte hij nog vis in de nabije stad. Hij kon echter minder luid schreeuwen dan de vele vrouwen naast hem, - dus kwam er niet veel van de verkoop in huis. Vooral Oliva kon roepen, ja, zo mooi als een pauw riep ze. Niemand wist vanwaar ze kwam. Ze was slordig en bruin met git-zwart haar en vlammende karbonkelogen. Sabinus keek méér naar Oliva dan naar zijn vis. En Oliva lachte naar Sabinus.

Maar op een dag bleef Oliva weg, en toen was Sabinus heel droevig. Hij verliet de markt, kocht een oude Ford, en ging met zijn vis langs de straten leuren. Hij bleef maar steeds aan Oliva denken, hoe schoon ze was in haar slordigheid, en hoe haar ogen altijd geheimzinnig lonkten.

Het toeval wilde nu dat Sabinus, de steeds eendere straten moe, de zijwegen insloeg om nieuwe kopers zijn waar aan te bieden. Daar vond hij Oliva terug. Het was een lange smalle straat, die dood liep op een brede stroom. Oliva betrok er een kleine donkere kamer. Het rook er naar parfum en jenever.

- Sabinus! riep ze, en nóg was haar stem even zangerig.

Sabinus bleef er tot na het middaguur.

Sindsdien werd het zijn gewone gang. Vroeg de baan op, een paar uren gaan liefkozen bij Oliva, en van daaruit zijn ronde beginnen.

Zo'n smalle straat heeft veel onzichtbare ogen. De derde Vrijdag, toen de oude Ford er stilviel, werden de gordijntjes opzij geschoven. Het was nog schemer-donker, maar geduldig en nieuwsgierig bleven de geburen vóór het raam zitten, tot Sabinus, liefde-dronken, buitenstapte. Het klaarde reeds in de straat, en ze zagen Sabinus heel goed.

In dezelfde straat nu, rechtover Oliva, woonde Octavius, een dik papachtig schoenlapperke met kleine slimme oogjes. Het was bekend dat hij gratis hakken zette, als het maar een vrouwenschoen was. Vooral Oliva vond hij ook heel mooi, en het spreekt dus vanzelf dat Octavius, langer dan wie ook, vóór het raam bleef staan om Sabinus te bespieden. - Hij trommelde zachtjes met

[p. 284]

de vingers op de ruiten. Dit deed hij gewoonlijk, wanneer hij slimme plannetjes bedacht. En nu kreeg hij er weer eentje in zijn kop. Werkelijk, er zou nog een traan om gelachen worden.

Donderdag. - Octavius, de schoenlapper, borg priem en pekdraad in de kast, scheerde zich netjes, nam een linnen zak onder de arm, en stapte buiten. Van huis tot huis ging hij, de hele smalle straat door, en hij zei: ‘Leen me eens je kat, Rozeke. Leen me eens je kat, Prosperke.’ Hij fluisterde hen iets in het oor, en ze gichelden. Ja, ze kenden Octavius heel goed. Dus schonken ze hem tijdelijk hun kat. Er waren oneindig veel katten in de smalle straat. Octavius bracht ze allemaal samen bij hem onder dak. Wat een lawaai, de hele nacht! Een geblaas en gekras, gesis en bronstig miauwen der katers.

Toen de oude Ford stilviel vóór het huis van Oliva, luisterden alle katten aandachtig. En Octavius verliet het raam en proestte in zijn vuist. Nu was Sabinus bij Oliva. Octavius sloop in de schaduw der huizen naar de oude Ford en opende de deuren. Toen ging hij terug en ontsloot de deur der kattenkamer. Hij stelde zich vóór het raam. Voor alle vensters in de smalle straat hingen aangezichten grijnzend toe te kijken. Oud en jong was deze morgen vroeg uit de veren gekropen, alle schoorstenen rookten gezellig, maar nergens brandde er licht in huis. De morgenklaarte kroop stilaan in de straat. Nu zat Sabinus dicht bij Oliva.

Eerst kwam er een bruine kater uit de kamer bij Octavius. Het dier vluchtte schuw langs de gevels, bleef plots staan, rook in de lucht met trillende neusvleugels, en raadde de vis in de oude Ford. - Het leek wel of een felle wind door de kamer blies, want nu regende het katten uit de deur bij Octavius. De oude Ford scheen te leven en te wiegen. Hier vluchtte een kat met een vis, daar kwam er een terug. Weldra glinsterde de straat als een uitgedroogde rivier vol dode vissen. De graten kraakten, maar buiten dit was er geen geluid in de straat. En Sabinus zat heel dicht bij Oliva.

Toen kwam Sabinus buiten. Hij gleed uit over de glibberige visresten. scharrelde weer recht, en rende met omhooggestoken armen naar zijn oude Ford. Het was stil in de straat. Er waren geen katten meer. Er was ook geen leverbare vis meer.

Sabinus keek langs de gevelmuren en zag de gordijntjes vallen. Toen sloeg hij de deuren met een geweldige slag dicht. Tuf-tuf, rut-rut, rrrr, hijgde de Ford. Sabinus reed de straat uit. Het was nu klaarlichte dag, maar hij deed de bel niet rinkelen als teken van zijn komst. - Wat zou Oliva nu lachen. Maar Octavius was bij Oliva, en ze lachten allebei. En intussen vochten de geburen ondereen voor de nog eetbare vissen, die blinkend als zilver langs de smalle straat te rapen lagen.

GUST LIPS