De Vlaamse Gids. Jaargang 35

[p. 134]

[Gedichten]

Deo ignoto

Niet uit de diepte alleen, ook van op 't hoog land
Roepen de droefste stemmen van het leven.
Overal reikt uw wrede rechterhand
Doch zichtbre hulp is uitgebleven.

Het hart van 't zwoegend menselijk geslacht
Heeft eerst uw menigvuld'ge naam gesproken
In schrik, en sinds de geest de twijfel bracht
Vraagt, elk bij beurt, op wien ge u hebt gewroken.

Omhoog geen troost, omlaag noch rust noch duur.
De sneeuw der bergen overstroomt de dalen,
En wien het water spaart verslindt het vuur,
Best wordt verstikt wie diepst wil adem halen.

Gij toont u schoon in 't redeloos heelal,
Doch wie gij uitkiest sterven martelaren:
Thans huilt en knarsetandt men overal,
En uw verkoren volk schijnt Gij het minst te sparen.

Wij zijn uit slijk gegroeid, doch sinds de geest
Durft vorsen naar uw grondeloze wezen
Is 't peinzend riet rampzaliger dan 't beest:
Moet men naar 't slijk terug om te genezen?

[p. 135]

Irrequietum

Wanneer uw rondedans zal opengaan en sluiten,
En gij, de schaduwen, ogenloos hem beziet
Die nu, voor de eerste maal, geen tegenblik meer biedt,
Drijft dan zijn vege schaduw niet voor eeuwig buiten.

Hij heeft van kou staan beven voor de ruiten
Die niets en scheiden dan een dubbel, donker niet;
En als hij hoopvol soms, of wanklend van verdriet
Naar zekerheden zocht, waart gij aan 't wenken, buiten.

Hij danse met u mee, die doden zijt, doch eens
Als hij, gedurig doch vergeefs, hebt naar u zelf gezocht,
Want nu staat hij daar ijl, het einde in zijn oogholten;

Gekomen langs den weg, aan alle vlees gemeens
En nu gevallen, na de radeloze tocht
Om in den eeuwgen schaduwdans te zijn versmolten.

[p. 136]

Semper eadem

Er kleeft iets wreeds aan elken koning,
En ieder mens is vorst ééns in zijn aard
Om diep te vallen dan, in sneller vaart:
Vergeet de kroon of doorn wordt uw beloning.

Vergeet de rijdge bij, gedenk den honing
In engen korf met zoveel zorg vergaard;
Vergeet de stormen en gedenk den haard,
De bloemen in den tuin, zon op de woning.

- Gij waart het dichtst bij mij in de momenten
Als ik ontwerpen wou die monumenten
Die menselijke zwakheid heeft belet.

Niet alle nachten tonen sterrenbeelden,
Het schoonst gelaat is gaaf slechts bij 't verbeelden,
Doch de armste kerk staat open voor 't gebed.

Aan 't spinnewiel van jonge dagen
Een meisje zat, met ogen blauw.
Het spon de wol, en ik zou dragen
Het warme kleed van liefde en trouw.

Aan 't spinnewiel, na zoveel jaren
Nog immer, zo vermoeid, die hand
Die zoveel wol wist te vergaren
In Vlaandren en in Engeland.

Het mals geronk heeft 't huis doordrongen
En mat de tijd met liefdemaat:
Het wiel heeft 't oude lied gezongen
Waarvan de wijs nimmer vergaat.

Firmin VAN HECKE