De Vlaamse Gids. Jaargang 35

[p. 70]

[Gedichten]

Klacht van Elegast

Ik ben verbannen en moet stelen
maar wat ik roof bevalt me niet,
ik kan het met geen vennoot delen,
heb ook geen lief om het te helen
en zwerf alleen met dit verdriet.

Kwam er maar iemand om te vragen
of hij met mij mag stelen gaan,
de stoutste listen zou ik wagen,
verrukt het ganse land doorjagen
en onbezorgd mijn slagen slaan.

De meinacht gaat van tovers beven,
ik ril van eenzaamheid en wacht
op een mirakel uit de dreven,
dat mijn bestaan een zin zou geven
en aan mijn hoop een nieuwe kracht.

Helaas, zij die de sagen schrijven
bewonen thans een grote stad,
waar zij de poëzie bedrijven
door binnen 't eigen hart te blijven,
steeds graaiend in dezelfde schat.

Wat rest mij nog dan mij te hangen
aan een versteende stugge eik;
als geen mijn levend beeld wil vangen
moet ik wel naar de dood verlangen,
de laatste vriend in mijn bereik.

[p. 71]

Klacht van de dichter

Ik ben verbannen en moet schrijven
maar wat ik schrijf bevalt mij niet;
mijn hart zal altijd duister blijven,
dit ijdel spel nog verder drijven,
waarom? Een leugen wordt elk lied.

Had ik de moed maar om te leven,
ik zat hier niet naast dit papier
om een ellendig rijm te beven,
dat mijn gedicht wat zin moet geven
en aan de zin wat dwaze zwier.

De meinacht op de zinken daken,
narcissen in een tinnen pot, -
nu in het bos de basten kraken
van oude sappen die ontwaken
tot een doordauwd, vernieuwd genot.

Helaas, ik werd te laat geboren,
'k verreis mijn leven in een tram,
nog nooit heb ik mijn weg verloren,
ik draag een bril en loop geschoren,
mijn wapens: uurwerk, pen en kam.

Ach, was ik Elegast. Gaan dolen
bij maneschijn op een goed ros
en dromen in het hout verscholen.
Nu zit ik hier, ik ben bestolen,
heb vaak en strik mijn dasje los.

Karel JONCKHEERE