De Vlaamse Gids. Jaargang 35

[p. 64]

Met pen en potlood

1

Hudder las in Maurits Basse's ‘Aandeel der Vrouw in de Nederlandse Letterkunde’ en Studder in Walter Ravez' ‘Femme de Lettres belges’.

HUDDER: De Vlaamse vrouw schijnt minder de behoefte te gevoelen dan de Nederlandse om haar werkelijke of denkbeeldige indrukken, gevoelens, ervaringen en avonturen aan het papier toe te vertrouwen en ik vind dat jammer.

STUDDER: Ik niet! Sociaal gesproken heb je misschien wel gelijk; maar litterair? Die goede heer Ravez bespreekt het werk van meer dan honderd aan literatuur doende en in het Frans schrijvende Belgische dames. Daaronder zijn er ten hoogste een dozijn de moeite, het lezen en het loven waard. De meesten vullen bladzijden zoals ze kousen stoppen, pralines snoepen of thee slurpen, uit tijdverdrijf. Onze brave Basse had groot gelijk, zich vooral voor de Lovelings te interesseren. Inzake vrouwen moet men kunnen en durven kiezen. Zijn voorkeur is de mijne niet; maar hij koos.

2

Veronderstel dat er te onzent, zoals ergens meer zuidwaarts ‘aan den boord der Seine’, een Prijs voor Miskenden zou bestaan...

Wie zoudt ge op de Vlaamse lijst zetten?

Miskend wil nog niet betekenen: on bekend.

Onder de doden: Zij die zelfs niet posthuum hun ‘Verzamelde Werken’ (definitieve tekst) kregen? Zij, wier vroeger gretig gelezen en gewaardeerd werk nooit meer herdrukt werd? Zij, die om andere dan literaire redenen uit bloemlezingen, literatuurgeschiedenissen etc. verdwenen?

Onder de levenden: Zij die afgunstige vrienden en vijanden hebben? Zij die reeds ‘dood’ zijn terwijl ze nog leven? Zij die niet in de smaak vallen van bevoegdheid A en expert B? De onbewierookten? De asocialen? De geschelpte en gepantserde ivorentorendromers? En vooral zij die, zoals Richard Minne's hippocampjes, ‘dromen koesteren van een edel paard’?

Wij voelen ons allen een beetje miskend.

Daarom wordt ge, bij het samenstellen van uw lijst, vriendelijk en dringend verzocht er uw eigen naam niet op te zetten.