De Vlaamse Gids. Jaargang 34

[p. 22]

[Gedichten]

De schuchtere

Gij zijt als een die zijn verminkte hand
beschaamd en vlug verbergt want zo geboren.
Ofschoon gij in die staat niets hebt verloren,
toch kwelt u een gemis als naar een land

door u nimmer betreên, maar dat bestaat
omdat uw vrienden, ouderen en doden
de taal spraken er van en er genoden
zijn geweest; naar de glans van hun gelaat.

Leer dan van ons dat niemand streken weet,
geen eiland zelfs, niet in de blauwste dromen,
waar ieders hart niet zwervend bij kan komen
als 't maar zijn ankers en zijn kust vergeet.

En wat die tovers op ons aangezicht
en wat die woorden die van 't andre spreken,
beken met ons: ze zijn het arme teken
dat meer verdriet dan lach begraven ligt.

Hoe zoudt gij dan weemoedig zijn, alleen,
of schuchter, zelfs om twee geschonden handen?
Wij kennen allemaal die zuivere schande,
kom bij, gerust, wij zijn hier ondereen.

[p. 23]

Nutteloze raad voor Gerrit Achterberg die een dode wil beleven

Al heb ik doden die ik kan bewenen,
aan de eeuwigheid sta ik mijn rechten af.
Gij wilt wie blijft en stierf verenen
en zingt bij een doorzichtig graf.

Van hem doordrenkt tot in mijn jongste cellen
schenk ik de schoonste kans wie mij verliet
en door mijn mond mag voortvertellen
het nimmer onderbroken lied.

Uw dubbel leven is een dubbel sterven,
les jeux sont faits, gelief het te verstaan.
Wij zijn het die uw verzen erven
en niets er voor hebben gedaan.

Hart op reis

Een open landkaart en een eenzaam man.
Wie slapen gaande toch geen raad zal weten
daar hij een kleine stad niet wil vergeten,
volge de weg die elk hart vinden kan.

Wat doet zij nu, het is reeds middernacht?
Haar kamer kent hij niet. Zijn er geluiden
van late dieren buiten, 't vreemde luiden
van een torenklok? Hij luistert en wacht.

Vouwt dan de landkaart met een glimlach dicht.
't Behaagt hem haar in rust te weten hijgen
en over haar vertrouwd zijn mond te neigen.
De reis is uit nu hij weer naast haar ligt.

K. JONCKHEERE