De Vlaamse Gids. Jaargang 33

[p. 723]

[Gedichten]

Vox maris

Voor N.P. van Wijk Louw

Ik heb uw land bezocht, nu zijt gij hier
en zo vertrouwd reeds dat ik zit te zinnen
of uit gezelligheid rond pijp en bien
een onvermoede vriendschap zou beginnen.

Doch het werd laat, gij dooft uw sigaret
en helpt mij traag de boeken samenrapen;
misschien denkt gij reeds aan 't verwarmde bed,
waarin uw vrouw sinds uren ligt te slapen.

De stilte weegt alsof zij iets verwacht
tussen omzichtigheid en blij waarderen,
een glimlach en dan weggaan in de nacht
om tot zichzelven nuchter in te keren.

Wij zoeken in ons talmen naar een woord
dat elks gezicht een nieuwe glans mag geven,
die straks in 't duister troostend verder gloort
als een goed vers bij lamplicht neergeschreven.

Tot van de zeekant plots de wind opstaat
om huivrend de oude droomvlucht aan te vangen,
en of de spijt van wie daar eenzaam gaat
een hoger vlam verleent aan ons verlangen,

weet gij van mij en merk ik uit uw hand
hoe deze late zwerfstem ons komt binden
van man tot man en ook van land tot land
tot in de rust naast 't hart van de beminde.

[p. 724]

Nuchtere kerstnacht

Binnen twee uren wordt het kind geboren
dat ook het kind der kinderlozen is
en in een dode taal gezang zal horen
tot glorie van zijn stenen beeltenis.

Het wordt een barre troost dit oud mirakel
van 't maagdenkind dat ons verlossen moet;
veel liever ware mij een eigen schakel
die mij verlossen zou uit dorrend bloed.

Zie, 'k wil vannacht nog en op blote voeten
door 't harde duin gaan zoeken naar een stal
en negen maanden bidden en fel boeten
als ik nadien de kribbe vinden zal.

Het zou een herfstnacht zijn, de wind zou landen,
geen nieuwe ster zou boven zee opgaan
maar mijn gezicht zou van verrukking branden
als ik bedeesd vóór vrouw en kind zou staan.

Wat in mijn hart als kleine gaven bleven
uit de ouders of vergaard in deze woon,
zou ik geknield als rijkste koning geven
aan 't wonder dat zou groeien tot mijn zoon.

....

Binnen het uur. Twee duizend jaar geleden.
Wat baat mij dit, ik zelf waai weldra los
en krimp tot turf in overspoeld verleden.
Ik voel mij één met ezel en met os.

K. JONCKHEERE