De Vlaamse Gids. Jaargang 32

[p. 714]

Het zwijgen

Ze vloekten het leven met schampere woorden:
Eentonig en rechtloos, dom en wreed,
Waar geen den zin of het doel van weet,
Een hinderlaag, een wildernis,
Een eenzaam kampen in duisternis,
En dat geen god hun klacht aanhoorde.

En 'k dacht aan 't wonderbare licht
In de ogen ener jonge moeder,
Van zee en berg het koninklijk gezicht,
De jonge liefde die onz' dromen voedde,
Aan de muziek en rozen na den regen,
En luistrend naar hun taal heb ik gezwegen.

Ze loofden het leven met klinkende namen:
Een gift der goden, een énige gunst,
Het goed te leven een zeldzame kunst,
't Was een stalende strijd, een heilige dans,
Voor ieder blonk er een stralende kans
Op geluk, lokkend licht achter ramen.

En 'k dacht aan al wat redloos werd geschonden,
Aan de twee graven buiten de stad,
Aan 't zwoegen, 't lijden, de angst, aan wat
Zovelen hoopten en nooit vonden;
En luistrend naar wie 't loofden als een zegen
Heb ik het hoofd gebogen en gezwegen.

FRANS DE WILDE