De Vlaamse Gids. Jaargang 32

[p. 562]

[Gedichten]

Luther

Ik ben geen offerlam. Wijl gij uw buiken
Tot barstens toe met vette brokken vult.
Uw duivelslijf in heilig purper hult,
Doet gij uw dienaar aan uw afval ruiken.

Om uwe helleheerschappij te fnuiken,
Die 't menschdom met het waanbeeld van de schuld
En met verstikkend vreezen heeft vervuld,
Zal ik het naakte zwaard des Woords gebruiken.

Reeds heeft de duizeling u aangegrepen:
Uw burcht zwaait in de wilde wenteling
Der broze aarde mee, een nietig ding.

Ik zal uw rottend lijf vóór 't altaar slepen,
Waarop gij, om hun warme, blanke vacht,
Uw schuldelooze schapen hebt geslacht

Geweld aan de natuur

Hoe lang heeft uw bekoorlijk, welig lijf,
Mijn zinnen met verwarring niet geslagen!
Hoe dikwerf hebt gij niet, doorheen de dagen,
Uw tooi vernieuwd, in lokkend minbedrijf!

En zocht ik u, weerhield gij trotsch en stijf
Den man, wiens zinnen gij wist op te jagen;
Gij achttet zijn doordringend-stomme vragen
Geen antwoord waard. Hij was uw tijdverdrijf.

De toover van uw schoonheid is geweken;
Uw kuischheid, die mij nu te paaien tracht,
Vermurwt noch tempert mijn ontwaakte kracht.

U brekend, zal ik mijn verlangen breken;
Uw schoot trekt mij alleen nog om de daad,
Waaraan mijn feilloos streven zich verzaadt.

Frans BASTIAENSEN