De Vlaamse Gids. Jaargang 32

[p. 405]

[Gedichten]

De herfsttijloos

Zo moede na een zwerftocht over dalen,
begluurde mij de rust op hoge wei,
die schuins afzinkend naar de kalkvallei
verzwinden zou in sprookjes en verhalen.

Doch toen de zon verscheen uit dauwen
bleef alles roereloos in stilte moe,
dat zelfs geen dier, dat zelfs geen luie koe
ter hoogte kwam om zich in 't gras te lauwen.

Vraag niet waarom, hier was het gif geborgen:
de kelken purper-paars der herfsttijloos
als ornamenten, diaphaan zo broos
vervulden ieder wezen vol van zorgen.

De laatste bloem van 't jaar als modelussen
van welke vrouw die gluiprig wenkt
en vals verzwindend slechts haar ogen schenkt
en toch vervoerend aanzoekt haar te kussen.

Wie zou die laatste schoonheid plukken;
een troosteloze man die op het wereldrond
op zwerftocht ging, een late vagebond
die eens in 't levensweemlen zocht te lukken.

Ik heb u niet van doen, die bloem, die vrouwen
al dronk ik ook de kelk ten bodem uit
en zocht ik zoelheid bij het zoete fruit,
toch kwam een zerpe nasmaak mij te rouwen.

En zo trok altijd zwervend henen
- de herfsttijloos gebroken als een schim -
de man, in wie 'k mij zelve zie, ter kim
en die zijn weemoed niet zoekt uit te lenen.

[p. 406]

Het ongerepte verlangen

Ik ben een ridder van de wilde velden,
van wat nog overblijft van bos en beemd;
ik ben een dweper, niet van wapenhelden,
maar van de bloem die langs de heikant zeemt.

Ik ben een ridder van de wilde streken,
ik ben een zwerver haveloos en naakt,
en dwalend zoek ik langs veel stille beken
een vrouw die over deze schoonheid waakt.

Ik zoek soms, oude ridder uit 't verleden,
een vrouw waarvan ik dikwijls heb gehoord,
haar naam ben ik, sinds jaren her vergeten;
haar adel leefde in mijn verbeelding voort.

Zij zwierf naast mij in de eenzamhefd der oorden,
verzamelend de bloemen die zij vond;
wij hoorden nooit 't gezang van onze woorden,
ik weet ook niet wat haar aan mij verbond.

Zij zwierf door 't riet en door de wilgerozen
door 't geiteblad en door veel ranken meer;
wij droomden van een kinderlijk liefkozen
en zwervend vonden we ons geen enklen keer.

Nooit zal ik haar in mijn bereik ontmoeten,
ik ridder zonder ros en zonder hoop,
toch zal haar wezenlijkheid mij behoeden,
waar ik als zwerver in het wilde loop.

Hugo VRIELYNCK